Pancho Segura: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje) m Poprawiam linki do ujednoznacznień + drobne zmiany typogrficzne |
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje) m Bot poprawia linki do disambigów |
||
Linia 3:
== Życiorys ==
Chorowity w dzieciństwie, niewysoki, ze względu na brak siły fizycznej treningi tenisowe rozpoczął z oburęcznym uchwytem forhendowym i pozostał już przy tym nietypowym stylu gry w dalszej części kariery (serwował prawą ręką). W 1938 wygrał mistrzostwa Ekwadoru, miał na koncie także inne tytuły latynoamerykańskie. W 1941, dostrzeżony przez amerykańskiego tenisistę [[Gardnar Mulloy|Mulloy'a]], otrzymał stypendium na University of Miami i osiedlił się w USA. Jako cudzoziemiec był zwolniony ze służby wojskowej i w latach [[II wojna światowa|II wojny światowej]] kolekcjonował tytuły w rozgrywkach amerykańskich, m.in. trzykrotnie wygrywając grę pojedynczą w rozgrywkach międzyuczelnianych (''Intercollegiate'', 1942, 1943, 1944), także raz w deblu. Nie zrealizował jednak swojego wielkiego celu – w debiucie na [[US Open|mistrzostwach USA]] (obecne US Open) w 1941 uległ w pięciu setach [[Bryan Grant|
W 1942 uznany za czwartą rakietę w USA, w kolejnych trzech latach figurował na 3. miejscu rankingu federacji amerykańskiej. Wygrywał m.in. mistrzostwa USA na kortach ziemnych (w singlu 1944, w deblu 1944, 1945 z [[Bill Talbert|Billem Talbertem]]) i mistrzostwa USA w hali (1946, w singlu). W turniejach [[Wielki Szlem (tenis)|wielkoszlemowych]] pozostał bez wygranej – w 1944 był w finale debla mistrzostw USA (z Talbertem), w 1947 w finale tego turnieju w mikście (z [[Gertrude Moran]]), w 1946 w finale debla na [[French Open|mistrzostwach Francji]] (z [[Enrique Morea|Enrique Moreą]]). Na Wimbledonie w 1946 był w półfinale debla w parze z [[Budge Patty|Budge'm Patty'm]].
Linia 15:
Po zakończeniu kariery sportowej został trenerem tenisa w Kalifornii. Wśród jego uczniów były m.in. gwiazdy hollywoodzkie, ale przede wszystkim przyczynił się do rozwoju talentu [[Jimmy Connors]]a. Opiekował się także swoim rodakiem [[Ricardo Ycaza|Ricardo Ycazą]], w [[lata 70. XX wieku|latach 70.]] czołowym juniorem świata. Uczestniczył w rozgrywkach weteranów. W 1973 wspierał Bobby Riggsa w jego głośnych meczach w ramach „bitwy płci”, a po porażce Riggsa z [[Billie Jean King]] usiłował wyzwać Amerykankę na kolejny pojedynek, wskazując, że pokonany był zaledwie trzecią rakietą weteranów (za samym Segurą i [[Gardnar Mulloy|Gardnarem Mulloyem]]). King nie wyraziła zainteresowania ewentualnym meczem z Segurą.
Jack Kramer w swojej książce ''The Game, My 40 Years in Tennis'' (1979) umieścił Segurę w gronie 21 najlepszych tenisistów w historii, wprawdzie nie w pierwszym szeregu, ale na równi m.in. z [[Rod Laver|Rodem Laverem]], [[John Newcombe|Johnem Newcombem]], Kenem Rosewallem, [[Jack Crawford (tenisista)|Jackiem Crawfordem]] czy [[Björn Borg|Björnem Borgiem]]. Kramer podkreślał, że Segura rozegrał być może najwięcej pojedynków z najlepszymi tenisistami w historii. Z większością z nich – poza Kramerem i Gonzalesem – miał pozytywny bilans spotkań. W 1952 Segura został uznany przez część statystyków za pierwszą rakietę świata wśród zawodowców (sporadycznie grali w tym sezonie Gonzales i [[Don Budge]], z rywalizacji wycofał się Kramer). W innych statystykach Segura dzieli pierwsze miejsce z Gonzalesem, któremu uległ w tymże roku pięć razy.
W 1984 Segura został wpisany do [[Międzynarodowa Tenisowa Galeria Sławy|Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy]].
| |||