Ahmad Hasan al-Bakr: Różnice pomiędzy wersjami

W rok po zamachu, podejrzany o prowadzenie działalności antyrządowej, został zmuszony do odejścia z armii. Wkrótce po przymusowym zakończeniu służby objął funkcję przewodniczącego militarnego wydziału [[Partia Baas (Irak)|irackiej partii Baas]]<ref>{{cytuj książkę | autor = al-Marashi, Ibrahim; Salama| tytuł = Iraq's Armed Forces: an Analytical History| wydawca = Routledge| miejsce = | rok = 2008 | strony = 92| isbn = 978-0-415-40078-7}} </ref>.

W celu umocnienia władzy, od jesieni 1968 roku irackie służby specjalne przeprowadziły na szeroką skalę serię czystek, w rezultacie których aresztowano wiele osób, które w mniemaniu partii Baas mogły przedstawiać dla niej zagrożenie. W szczególności usunięto ze stanowisk w armii i służbach bezpieczeństwa oficerów uznanych za nielojalnych, zastępując ich niedoświadczonymi politykami partii Baas{{odn|Farouk-Sluglett|Sluglett|2003|s=117}}. Do każdego oddziału skierowano partyjnego aktywistę spełniającego obowiązki komisarza politycznego; o obsadzie tych stanowisk decydowali al-Bakr i Saddam Husajn{{odn|Farouk-Sluglett|Sluglett|2003|s=119-121}}. Ponownie zaatakowano również partie opozycyjne, zarówno lewicowe, jak i prawicowe. Do końca 1968 aresztowano kilkuset oficerów, czterdziestu zagranicznych biznesmenów i liczną grupę polityków, w tym komunistów, naserystów i sympatyków syryjskiej gałęzi partii Baas, z którą organizacja iracka była skłócona. Część z tych ludzi została następnie skazana na śmierć i publicznie stracona lub zmarła w więzieniu (albo krótko po zwolnieniu) wskutek tortur{{odn|Farouk-Sluglett|Sluglett|2003|s=118}}. Kolejna fala represji przeciwko Irackiej Partii Komunistycznej, podczas której wskutek tortur zmarło kilku jej czołowych działaczy, nastąpiła w 1971{{odn|Farouk-Sluglett|Sluglett|2003|s=142}}. Szczególny rozgłos miał natomiast odkryty przez Saddama Husajna tzw. ''syjonistyczny spisek''. [[Żydzi]], obwinieni o współpracę z izraelskimi służbami specjalnymi i wspieranie w porozumieniu z nimi powstania Kurdów zostali publicznie straceni na placach Bagdadu, przy entuzjazmie tłumów mieszkańców<ref>{{Cytuj|tytuł=Саддам Хуссейн: на вершине власти|data dostępu=2016-03-15|opublikowany=www.webcitation.org|url=http://www.webcitation.org/60qYVw5XL}}</ref>.

Dobre relacje Ahmad Hasan al-Bakr nawiązał z rządzonymi przez [[Indira Gandhi|Indirę Gandhi]] [[Indie|Indiami]]<ref>Ghosh, Anjali (2009). India’s Foreign Policy. Pearson. s. 306–307. {{ISBN|978-8131710258}}.</ref>. Wrogie stosunki utrzymywał natomiast z [[Pakistan]]em. Gdy w lutym 1973 roku premier tego państwa, [[Zulfikar Ali Bhutto]] nakazał armii stłumić rebelię, do której doszło w [[Beludżystan (prowincja w PakistaniePakistan)|Beludżystanie]], wojska pakistańskie miały rzekomo odkryć skład broni pochodzącej z Iraku<ref>[http://countrystudies.us/pakistan/20.htm US Country Studies. „Zulfikar Ali Bhutto” (PHP)]</ref>. Szach Iranu obawiający się rozprzestrzeniania się tendencji separatystycznych w irańskim Beludżystanie, wspomógł armię pakistańską<ref>[http://news.bbc.co.uk/2/hi/south_asia/4182151.stm BBC, News page. „Pakistan risks new battlefront”. BBC News]</ref>. Irak po raz kolejny wysłał na pomoc separatystom broń transportowaną poprzez porty Pakistanu<ref name="mylroie">Laurie Mylroie (20050844741698.). Study of Revenge: The First World Trade Center Attack and Saddam Hussein's War Against America. United States: Summary Publishing ltd. {{ISBN|0-8447-4169-8}}.</ref>. Pakistańskiej flocie udało się jednak zachować skuteczną blokadę portów<ref>Selig Harrison. In Afghanistan's Shadow: Baluch Nationalism and Soviet Temptation. Selig Harrison. {{ISBN|1-4128-0469-8}}.</ref>. Irak wsparł separatystów beludżystańskich, mając nadzieję na to że konflikt rozprzestrzeni się również na terytorium Iranu. W 1973 roku Irak dostarczył siłom beludżystańskim broń konwencjonalną oraz otworzył w Bagdadzie biuro Frontu Wyzwolenia Beludżystanu (BLF). Iracka operacja miała pozostać w tajemnicy, jednak jeszcze w tym samym roku została wykryta przez pakistańskie służby specjalne MI po tym jak jeden z przywódców separatystów, Akbar Bugati poinformował o broni przechowywanej w irackiej ambasadzie<ref name="mylroie" />. O północny 9 lutego 1973 roku, wojsko pakistańskie rozpoczęło operację zajęcia irackiej ambasady. Pakistańczykom udało się aresztować ambasadora, jego wojskowego attaché, i personel dyplomatyczny. Władze wykryły 300 [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radzieckich]] pistoletów maszynowych z pięciotysięczną liczbą naboi i pokaźną kwotą finansową, miały być one rozprowadzone pośród grup separatystów w Beludżystanie. Bhutto, nakazał żandarmerii natychmiast wyrzucić z kraju irackiego ambasadora i jego personel, uznając irackich dyplomatów za persona non grata<ref name="mylroie" />.

W czerwcu 1973 zamachu stanu w Iraku usiłował dokonać dawny protegowany Saddama Husajna, [[Nazim Kazzar]], kierujący partyjną organizacją bezpieczeństwa wewnętrznego. W dniu, gdy prezydent al-Bakr wracał z oficjalnej wizyty w Polsce, Kazzar porwał ministra obrony [[Hammad Szihab|Hammada Szihaba]] i ministra spraw wewnętrznych [[Sadun Ghajdan|Saduna Ghajdana]], a samego al-Bakra zamierzał zamordować. Samolot prezydencki spóźnił się jednak, a zamachowcy opuścili lotnisko. Zamach zakończył się niepowodzeniem, a Kazzar został zabity. Osoby, które pomagały mu w organizacji zamachu, stanęły przed specjalnym trybunałem i zostały skazane na śmierć lub długoletnie więzienie{{odn|Farouk-Sluglett|Sluglett|2003|s=161-162}}.[[Plik:Arab Summit 1978.jpg|thumb|250px240px|Al-Bakr na szczycie [[Liga Państw Arabskich|Ligi Arabskiej]] w Bagdadzie w 1978 roku, na fotografii widoczni są również Saddam Husajn, prezydent Syrii [[Hafiz al-Asad]] oraz premier [[Liban]]u, [[Salim al-Huss]]]]Niemal całkowita izolacja Iraku na arenie międzynarodowej i trudności wewnętrzne wymusiły na irackich przywódcach korekty w polityce wewnętrznej{{odn|Farouk-Sluglett|Sluglett|2003|s=149-150}}. Do władzy na ograniczoną skalę dopuszczono inne partie. Pod auspicjami rządu powstał Narodowy Front Patriotyczny, do którego weszły obok partii Baas także Iracka Partia Komunistyczna, kurdyjska Partia Rewolucyjna i prorządowe sekcje [[Demokratyczna Partia Kurdystanu|Demokratycznej Partii Kurdystanu]]<ref name=":10">Muhammad Faour. The Arab World After Desert Storm. Washington, D.C.: US Institute of Peace Press. 1993. s. 40-41</ref>. Pod naciskiem radzieckim, w związku z podpisaniem iracko-radzieckiego traktatu o przyjaźni, komuniści zaprzestali krytyki rządów Baas{{odn|Farouk-Sluglett|Sluglett|2003|s=152}}. Utworzenie Frontu al-Bakr, dla celów propagandowych, przedstawił jako krok, który był planowany od dawna, odkąd partia Baas przejęła władzę. Podkreślił równocześnie, że tylko Rada Dowództwa Rewolucji, zdominowana przez Baas, miała prawo prowadzić działalność polityczną w wojsku. W praktyce al-Bakr od początku zastrzegał, że żadna z lewicowych partii nie będzie dopuszczona do realnego sprawowania władzy{{odn|Farouk-Sluglett|Sluglett|2003|s=157}}. Równocześnie pod wrażeniem spisku Kazzara al-Bakr postanowił jeszcze silniej skonsolidować realną władzę w rękach własnych i lojalnego Saddama Husajna. Sam objął ministerstwo obrony w miejsce zamordowanego podczas zamachu Hammada Szihaba, zaś na czele aparatu bezpieczeństwa postawił przyrodniego brata Saddama Husajna – [[Barzan Ibrahim at-Tikriti|Barzana Ibrahima at-Tikritiego]] oraz innego działacza wywodzącego się z Tikritu, [[Sadun Szakir|Saduna Szakira]]{{odn|Farouk-Sluglett|Sluglett|2003|s=161-162}}. Poszerzono również kompetencje prezydenta przewidziane w tymczasowej konstytucji Iraku. Zapisano, że miał on stać na czele sił zbrojnych, a także odpowiadać za zachowanie integralności i niezawisłości kraju, wprowadzanie w życie konstytucji, ustaw, rezolucji, decyzji sądów, kontrolować działalność ministerstw, mianować ministrów, sędziów, urzędników, oficerów{{odn|Farouk-Sluglett|Sluglett|2003|s=163}}. Partia Baas zaczęła rozwijać kult jednostki al-Bakra i Saddama Husajna{{odn|Farouk-Sluglett|Sluglett|2003|s=185}}.