Kompania Katalońska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m bot poprawia: tą → tę |
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje) m Bot poprawia linkowania prowadzące do Macedonia + dr, techn. |
||
Linia 1:
'''Kompania Katalońska''' – armia zaciężna utworzona przez [[Roger de Flor|Rogera de Flor]] po zakończeniu [[nieszpory sycylijskie|wojny nieszporowej]] o [[Sycylia|Sycylię]] w [[1302]] r., od [[1303]] roku na służbie cesarza bizantyńskiego [[Andronik II Paleolog|Andronika II Paleologa]]. Po zdradzieckim zamordowaniu wodza przez Alanów i [[Turkopole|Turkopulów]] na dworze młodszego [[basileus (Bizancjum)|basileusa]] [[Michał IX Paleolog|Michała IX]] dokonała odwetowego spustoszenia [[Tracja|Tracji]], [[Macedonia (kraina historyczna)|Macedonii]] i [[Tesalia|Tesalii]] (tzw. wendetta katalońska, 1305-1309). Wynajęta przez księcia [[Ateny|Aten]] Waltera z Brienne, przejęła kontrolę nad księstwem w wyniku bitwy pod Almirem i położyła fundamenty pod katalońskie państewko w Grecji centralnej, obejmujące także Neopatrię z [[Teby (Grecja)|Tebami]] (1311–1388).
== Epopeja wojenna ==
=== Początki ===
Wiek XIII przyniósł muzułmanom ostateczną klęskę w Hiszpanii. Władcy Półwyspu Iberyjskiego od czasu zwycięstwa w 1212 roku pod Navas de Tolosa, odbierali południowe ziemie półwyspu wyznawcom islamu. Największe sukcesy w rekonkwiście odnosili władcy Kastylii. Władcom Aragonii udało się opanować jedynie Walencję (1238) i Baleary na Morzu Śródziemnym (1228-1237). Jedynym państwem muzułmańskim w Hiszpanii od połowy XIII wieku pozostał emirat Grenady, pozostający od 1246 roku lennem kastylijskim. Rycerstwo hiszpańskie zaczęło gwałtownie poszukiwać nowych terenów ekspansji i możliwości prowadzenia wojen. Szczególną rolą wyróżnia się tu ekspansja królów Aragonii w basenie Morza Śródziemnego. Opanowanie Balearów przez Jakuba I Zdobywcę (1213-1276) stanowiło klucz do ekspansji Aragonii w dalsze obszary Morza Śródziemnego. Po jego śmierci tę ekspansję kontynuowali jego synowie: Piotr III Wielki (1276-1285), król Aragonii i Jakub I (1276-1311), król Majorki. Piotr III w 1282 roku po „nieszporach sycylijskich”, krwawej masakrze na Sycylii zwolenników dynastii andegeweńskiej opanował wyspę i został jej królem. Sycylia opanowana przez Aragończyków była ważnym punktem handlowym w świecie śródziemnomorskim. Wraz z podbojem nowych ziem szła też ekspansja handlowa mieszkańców Aragonii w tym Katalończyków. Pierwszorzędną rolę w tym procesie należała przede wszystkim do Kompanii Katalońskiej (la Companya Catalana).
Kompania Katalońska została utworzona przez Rogera de Flor, templariusza-renegata, który dzięki fortunie zbitej na ewakuacji zamożnych mieszkańców Akki w 1291 roku i bogactwom zgromadzonym podczas pirackich rejsów po Morzu Śródziemnym mógł pozwolić sobie na przyjęcie bezrobotnych najemników króla Sycylii na własny żołd. Właściwie przywódca katalońskich najemników nazywał się Roger z Blum. Później zmienił nazwisko nadając mu bardziej romańskie brzmienie. Prowadził on awanturnicze życie, które zaprowadziło go aż do Ziemi Świętej. Walczył on w szeregach templariuszy podczas oblężenia ostatniego miasta Franków w Palestynie – Akki (1291). Podczas oblężenia dorobił się majątku w sposób niegodny rycerza, nie mówiąc już templariusza. Objął bowiem dowództwo nad jedną z galer templariuszy będąca w porcie Akki. Wielkimi szantażami wymusił majątek od dam z możnych rodów akkańskich. Został usunięty z zakonu templariuszy. Po upadku Akki pozostawał na usługach wielu monarchów basenu Morza Śródziemnego. Większość wojowników Kompanii stanowili słynni [[almugawarzy]], półdzicy lekkozbrojni piechurzy wywodzący się z iberyjskiego pogranicza z islamem, którzy zyskali międzynarodowy rozgłos walcząc u boku króla Sycylii [[Fryderyk II Sycylijski|Fryderyka II]] przeciw usiłującym odzyskać utraconą wyspę Andegawenom i przyczyniając się do przechylenia szali powodzenia wojennego na jego korzyść. Zawarcie pokoju w Caltabellota w 1302 dało uznanie przez Andegeweńczyków panowania aragońskiego na Sycylii. Spowodowało to szukanie przez katalońskich najemników nowych perspektyw. Historię Kompanii Katalońskiej przedstawił barwnie współczesny kronikarz Ramon Muntaner w swojej Kronice. Oddaje ona szczegółowy opis awanturniczej wyprawy Katalończyków zakończonej założeniem księstwa w Atenach. Sam Muntaner Katalończyk z pochodzenia był uczestnikiem tej wyprawy. Sprowadzenie Katalończyków do Bizancjum było zapewne inicjatywą Andegewenów z Neapolu. Ci zawierając pokój z Aragończykami z Sycylii, nadal myśleli o powrocie tytularnych cesarzy łacińskich do Konstantynopola. W większości memoriałów dotyczących wznowienia krucjat pojawia się plan ponownego opanowania Konstantynopola przez Łacinników. Po zawarciu pokoju w [[Caltabellotta|Caltabellotcie]] Roger z Flor zaofiarował swe usługi cesarzowi bizantyńskiemu [[Andronik II Paleolog|Andronikowi II]], znając krytyczne położenie bizantyńskiej [[Anatolia|Azji Mniejszej]].
=== W służbie cesarza Andronika II ===
Linia 10:
Pod koniec maja Katalończycy rozbili pod Aulax siły emira [[Germiyan]] Alişıra i przerwali blokadę Filadelfii, wypełniając pierwszoplanowy cel swej misji. W trakcie kampanii anatolijskiej Roger odwiedził także Magnezję nad Hermosem (dzis. [[Manisa]]), gdzie poparł Attaliotę, lokalnego lidera cieszącego się zaufaniem społecznym w jego sporze z mianowanym przez cesarza gubernatorem temu Neokastra, Nestongosem Dukasem. Innym przejawem polityki prowadzonej przez Rogera jako bizantyńskiego dygnitarza w Azji Mniejszej było karanie na gardle greckich dowódców, którzy wcześniej wydali twierdze Turkom lub w obliczu zagrożenia nie zwlekali z kapitulacją. Megaduks nie wahał się również ściągać wysokich kontrybucji na cele wojenne, godząc w interesy uprzywilejowanej przez [[Michał VIII Paleolog|Michała VIII Paleologa]] arystokracji małoazjatyckiej. Działania militarne Kompanii koncentrowały się w dolinach Hermosu i [[Menderes|Meandru]], na najżyźniejszym i najcenniejszym dla Imperium obszarze, gdzie silnymi wpływami w strefie przybrzeżnej dysponowali Genueńczycy eksploatujący kopalnie ałunu. Południową granicę zasięgu bojowego Katalończyków wyznacza port Anea (dzis. [[Kadıkalesi]]). Zdobycie przez Turków z Germiyan twierdzy Tripolis u wylotu dolin Meandru i Hermosu prawdopodobnie zablokowało Kompanii możliwość poprowadzenia ofensywy na wschód od Filadelfii, choć kataloński kronikarz [[Ramon Muntaner]] utrzymuje, że Kompania dotarła w swym zwycięskim pochodzie aż po Żelazne Wrota gór [[Taurus (góry w Turcji)|Taurus]] na granicy [[Cylicja|cylicyjskiego]] królestwa [[Armenia Mała|Małej Armenii]]. Niepomyślny zwrot w kampanii azjatyckiej wywołała rebelia antykatalońska w Magnezji, gdzie rządził zaaprobowany przez Rogera Attaliota. Wódz Kompanii obległ miasto, dążąc do wymierzenia przykładnej kary za tę niesubordynację, ale działania militarne nie układały się po jego myśli. Andronik zareagował na wieść o bratobójczych walkach (w szeregach armii Rogera byli Grecy Marulisa) wezwaniem Rogera do Europy pod pretekstem przyjścia z odsieczą Michałowi IX powstrzymującemu inwazję bułgarską. Megaduks niechętnie zastosował się do poleceń i sprowadził Kompanię na półwysep [[Gallipoli (półwysep)|Kallipolis]], skąd jednak nie wyruszył przeciw [[Historia Bułgarii w średniowieczu|Bułgarom]].
Okres zimowy upłynął na ocierających się o szantaż negocjacjach Rogera z cesarzem w sprawie zaległego żołdu i zwiększenia uprawnień dotychczasowego megaduksa. Rolę
Nowy status uzyskany przez wodza Kompanii w ramach Imperium skłonił go, by szukać porozumienia z niechętnym sobie Michałem IX. Starannie przygotowana i przeprowadzona zgodnie z protokołem dyplomatycznym wizyta, mimo pomyślnego początkowo obrotu spraw, przyniosła zgubne dla Imperium skutki. Służący pod komendą Michała Alanowie wdarli się do pałacu w asyście Turkopulów i pomścili śmierć syna swego wodza pod Artaką, mordując Rogera i jego eskortę. Nie jest możliwe ustalenie ewentualnej odpowiedzialności, jaką ponosił za tę zbrodnię sam współcesarz; zaniepokojenie o życie własnej małżonki, w której progach dosięgli Rogera zabójcy, może świadczyć o niekłamanym szoku, jakim były dla Michała wydarzenia 30 kwietnia 1305 r. Pewne jest jedynie, że Alanowie i inni żołnierze Michała, o czym niejednokrotnie zaświadcza bizantyński kronikarz Pachymerys, nie potrzebowali dodatkowej zachęty, by zgładzić Rogera zgodnie z dawniej wypowiedzianymi groźbami.
Linia 28:
=== Schyłek i upadek ===
W 1380 [[Jan z Urtubii]] na czele części wojsk [[Kompania Nawarska|Kompanii Nawarskiej]] zajął wskutek zdrady i całkowitego nieprzygotowania Katalończyków do walki Ateny i Teby. Z Aten został wyparty, Teb Katalończykom nie udało się już odzyskać. Jednocześnie na południu wyrósł kolejny konkurent do władzy, [[Nerio I Acciaiuoli]], który jeszcze w 1371 roku oderwał od Księstwa Korynt, a wykorzystując destabilizację wywołaną najazdem Nawarczyków w ciągu następnych ośmiu lat wyparł i jednych i drugich, by samodzielnie objąć władzę jako książę Aten. Opanowanie Aten oznaczało koniec panowania Katalończyków w Atenach. Księstwo Aten pozostało w rękach florenckiej rodziny do 1456 roku, kiedy zdobyli je Turcy. Koniec panowania w Atenach Katalończyków nie oznaczał wcale końca dziejów tej nacji w basenie Morza Egejskiego. Katalończycy nie mając oparcia na stałym lądzie dalej trudnili się handlem oraz korsarstwem. Handlowali dalej jako poddani króla Sycylii i Aragonii. W Konstantynopolu znajdował się konsulat kupców katalońskich. Na Morzu Egejskim oprócz handlu uprawiali prawie cały wiek XV piractwo i korsarstwo. Napadali na statki i grabili wybrzeża Azji Mniejszej. Stamtąd uprowadzali niewolników, których sprzedawali głównie na wyspie Lesbos władanej przez genueńską rodzinę Gattilusich. Współpraca Gattilusich z katalońskimi korsarzami doprowadziła między innymi do zdobycia tego państwa przez Turków w 1462 roku. Od 1383 roku księstwem Achai rządziła inna nacja wywodząca się z Hiszpanii tzw. kompania nawarska.
Historia Katalończyków w Bizancjum w XIV-XV wieku jest podobna do historii Burgundczyków, Francuzów, Włochów (Florentyńczyków, Genueńczyków, Wenecjan) i innych nacji rządzących okresowo w Grecji po IV wyprawie krzyżowej (1202-1204). Był to wówczas teren, gdzie można było zrobić karierę, bezpieczniejszy od Ziemi Świętej. Panowanie Katalończyków w Atenach 1311-1388 jest jednym z wielu epizodów historii Łacinników w Grecji w okresie 1204-1571.
== Bibliografia ==
| |||