Rotunda św. Prokopa w Strzelnie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne techniczne |
Wycofano ostatnią zmianę treści (usunięcie treści z fałszywym opisem zmiany) |
||
Linia 78:
* od zachodu – wysoka, podkowiasta [[wieża]] z wydatną [[skarpa (architektura)|skarpą]] od strony zachodniej i [[Empora|emporą]] na piętrze.
Podczas przebudowy w końcu XV lub na początku XVI wieku rozebrano i wymurowano ponownie w cegle górną część wieży i dodano do niej ceglaną skarpę od zachodu. W późniejszym okresie rotunda przestała pełnić funkcje kultowe i została włączona w zabudowania klasztoru norbertanek jako furta klasztorna. Sakralny charakter budowli został przywrócony w XVIII wieku. Podczas konsekracji, ok. 1779, zmieniono wezwanie świątyni Św. Krzyża na św. Prokopa. W 1812 kościół został sprofanowany przez żołnierzy napoleońskich, był prawdopodobnie używany w celach gospodarczych; dokonano wtedy kolejnych przeróbek, m.in. rozebrano apsydy od północy i dodano do wieży czworoboczną kondygnację.
W 1892 dokonano pierwszej konserwacji kościoła, w tym czasie odtworzono apsydy od północy i część okien romańskich. Kolejną konserwację kościoła przeprowadzono w latach 1924–1925, próbując dostosować wnętrze do potrzeb kultu. Podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]] rotunda została zamieniona na magazyn. W 1945 Niemcy podłożyli ładunki wybuchowe w rotundzie. Wybuch i pożar zniszczyły górne partie wieży i całe wyposażenie wnętrza, natomiast ściany przetrwały. Odbudowa, rozpoczęta w latach pięćdziesiątych XX wieku, trwała do początku obecnego stulecia. W zamknięcie empory wieży wmontowano podczas rekonstrukcji [[biforium]] wsparte na oryginalnej romańskiej kolumnie niewiadomego pochodzenia. Do elementów wystroju należą: odlew [[tympanon]]u fundacyjnego (z oryginału, po pożarze w 1945, zachowała się tylko głowa Chrystusa), [[kropielnica]] z XII wieku wykonana z jednej bryły kamienia, romański grobowiec, rzeźbione w drewnie lipowym pięć stacji drogi krzyżowej z XVII w., płaskorzeźbione przedstawienia św. Onufrego i św. Marii Egipcjanki z XVI w.
| |||