Wikipedia

Języki mandaryńskie: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
poprawa linków
przeglądanie zmian + szablon „brak źródeł” + dr. int.
Linia 1:
{{Dopracować|źródła=2019-05}}[[Plik:Madarin in Chinese Mainland EN.PNG|thumb|250px|Zasięg języków mandaryńskich]]
'''Języki mandaryńskie''' – grupa języków, którymi, według sinologów chińskich, mówi 70% populacji etnicznych Chińczyków.
 
Linia 6:
Pozostałe odmiany tych języków mają charakter lokalny i, z drobnymi wyjątkami, nie używają pisma.
 
Co do bardziej szczegółowego podziału języków mandaryńskich na podgrupy nie ma wśród sinologów zgody. Istnieje jednak zgoda co do tego, że do języków mandaryńskich zaliczać należy (w kolejności alfabetycznej -– nazwy często pochodzą od nazwy obszaru, na którym danego języka się używa): [[Anqing]], [[Chengdu]], [[Chongqing]], [[Dalian]], [[Fuyang]], [[Guiyang]], [[Guilin]], [[Hefei]], Huangtong, [[Jinan]], [[Jiuquan]], [[Kunming]], [[Lanzhou]], [[Luoyang]], [[Hankou]], Huaiyang, [[Nankin]], [[Qingdao]], [[Qufu]], język [[Pekin|Pekinu]], [[Shenyang]], [[Taiyuan|Taiyüan]], [[Wuhan]], [[Wuwei (miasto)|Wuwei]], [[Xi’an]], [[Xinyang]], [[Xuzhou]], [[Yantai]], Yingchuan, [[Yuncheng]], [[Zhangye]], [[Zhengzhou]].
 
Określenie „mandaryński” pochodzi od dawnej europejskiej nazwy chińskiego urzędnika – [[mandaryn]]. Po chińsku języki mandaryńskie określa się terminem 官話 ''guānhuà'' – dosłownie „mowa urzędników”, a potocznie także 北方話 ''běifānghuà'' – „mowa północnych Chin”.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Języki_mandaryńskie”