Języki izolujące: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
źródła/przypisy, drobne merytoryczne |
drobne redakcyjne |
||
Linia 1:
'''Języki izolujące''' – [[język (mowa)|języki]], w których o funkcji [[gramatyka|gramatycznej]] i [[Syntaktyka (językoznawstwo)|składniowej]] wyrazu nie decydują [[końcówka fleksyjna|końcówki fleksyjne]], jak w [[języki fleksyjne|językach fleksyjnych]], ani monofunkcyjne [[formant (morfologia)|afiksy]], jak w [[Aglutynacyjność|językach aglutynacyjnych]], lecz głównie pozycja danego wyrazu w [[zdanie|zdaniu]]. W językach izolujących większość pojedynczych [[morfem]]ów może
Języki takie trudno znaleźć w czystej postaci, choć najczęściej jako typowy przykład podaje się [[klasyczny język chiński]]{{odn|Milewski|2004|s=176}}, gdyż współczesny [[standardowy język mandaryński]] ma już pewne cechy języków aglutynacyjnych. Innymi przykładami są: [[język wietnamski|wietnamski]]{{odn|Mistrík|1993|s=199}}, [[język tajski|tajski]]{{odn|Milewski|2004|s=176}}, [[język joruba|joruba]] i wiele języków [[Sudan (region)|Sudanu]]{{odn|Milewski|2004|s=176}}, [[Polinezja|Polinezji]] oraz atlantyckiego wybrzeża Ameryki Południowej{{odn|Milewski|2004|s=176}}. W większości są one [[język prozodyczny|językami prozodycznymi]], [[intonacja (językoznawstwo)|intonacyjnymi]], w których rozbudowany jest system [[Cecha fonologiczna relewantna|cech dystynktywnych]] [[sylaba|sylaby]]. Sylaby pełnią funkcję [[morfem]]ów semantycznych i syntaktycznych. Mają charakter bezwyrazowy, przy ich opisie termin „[[wyraz]]” jest zbędny, chociaż bywa używany w znaczeniu „morfem” lub „człon syntaktyczny”{{odn|Milewski|2004|s=176}}. Nie można w ich przypadku mówić o [[morfologia (językoznawstwo)|morfologii]] w tradycyjnym znaczeniu tego słowa{{odn|Mistrík|1993|s=199}}.
| |||