Zamieszki w Jafie: Różnice pomiędzy wersjami

W trakcie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] [[British Army|brytyjskie wojska]] przejęły kontrolę nad rozległymi terenami na [[Bliski Wschód|Bliskim Wschodzie]], w tym nad [[Palestyna|Palestyną]]. Społeczność [[Żydzi|żydowska]] wiązała swoje nadzieje ze złożoną w 1917 brytyjską obietnicą utworzenia w Palestynie „''żydowskiej siedziby narodowej''”, która była zawarta w [[Deklaracja Balfoura|deklaracji Balfoura]]<ref>{{cytuj stronę | url = http://web.archive.org/web/20150708010653/https://palestine-mandate.com/from-the-balfour-declaration-to-partition-to-two-states | tytuł = From the Balfour Declaration to Partition … to Two States? | data dostępu = 2016-10-22 | praca = Palestine - Mandate | język = en}}</ref>. Natomiast dla społeczności [[Arabowie|arabskiej]] niezwykle ważną była korespondencja prowadzona podczas wojny między brytyjskim wysokim komisarzem [[Egipt]]u sir [[Henry McMahon|Henrym McMahonem]] a [[szarif]]em [[Mekka|Mekki]] [[Said Husajn ibn Ali|Saidem Husajnem ibn Ali]]. Korona brytyjska zgodziła się wówczas „''poprzeć arabskie dążenia niepodległościowe''” w [[Imperium Osmańskie|Imperium osmańskim]]. W zamian Arabowie przyłączyli się do [[Powstanie arabskie (1916–1918)|wojny przeciwko Turkom]]<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.law.fsu.edu/library/collection/LimitsinSeas/IBS094.pdf | tytuł = International Boundary Study: Jordan – Syria Boundary | data dostępu = 2012-03-29 | praca = United States Department of State | język = en}}</ref>. Na podstawie tych dwóch częściowo sprzecznych z sobą obietnic, zarówno Żydzi jak i Arabowie byli przekonani, że [[Wielka Brytania]] obiecała im utworzenie niepodległego państwa w Palestynie. Mocarstwa zachodnie były jednak związane odrębną [[umowa Sykes-Picot|umową Sykes-Picot]] zawartą w 1916 pomiędzy Wielką Brytania a [[III Republika Francuska|Francją]]. Wszystkie te wydarzenia były przedmiotem szerokiej dyskusji prowadzonej zarówno wśród Arabów, jak i wśród Żydów. Zdając sobie sprawę z dużej niepewności dalszych losów całego regionu, przywódca [[Syjonizm|ruchu syjonistycznego]] [[Chaim WeizmannWeizman]] spotkał się z arabskim emirem [[Fajsal I|Fajsalem I]]. Zawarta przez nich 3 stycznia 1919 [[umowa Fajsal-WeizmannWeizman]] otwierała drogę dla żydowskiej emigracji do Palestyny w zamian za poparcie koncepcji utworzenia zjednoczonego państwa arabskiego<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.mideastweb.org/feisweiz.htm | tytuł = Agreement Between Emir Feisal and Dr. Weizmann | data dostępu = 2012-03-29| autor = | opublikowany = | praca = MidEast Web Historical Documents | data = | język = en}}</ref>. Umowa przetrwała jedynie kilka miesięcy, ponieważ decyzje [[Konferencja pokojowa w Paryżu (1919–1920)|Konferencji pokojowej w Paryżu]] odmówiły Arabom niepodległości. Emir Fajsal czuł się oszukany, ponieważ brytyjsko-francuska umowa Sykes-Picot okazała się obowiązująca zachodnie mocarstwa. Terytorium Bliskiego Wschodu miało zostać podzielone na dwa [[Mandat międzynarodowy|mandaty]]: francuski [[Syria i Liban|Mandat Syrii i Libanu]] i brytyjski [[Palestyna (mandat)|Mandat Palestyny]]. Fajsal wkrótce zaczął wyrażać wątpliwości do dalszych perspektyw współpracy z ruchem syjonistycznym i zaangażował się w utworzenie [[Wielka Syria|Wielkiej Syrii]]<ref>{{cytuj pismo | nazwisko = Barbour | imię = Neville | autor link = | tytuł = Palestine, star or crescent? | czasopismo = News Chronicle | wolumin = | wydanie = | strony = 100 | data = 1947 | wydawca = Odyssey Press | miejsce = New York | issn = | doi =}}</ref>. Konsekwencją było nasilenie tendencji [[panarabizm]]u i wybuch walk w [[Liban]]ie i [[Syria|Syrii]]. Brytyjczycy wycofali się z tego obszaru, robiąc miejsce do wkroczenia wojsk francuskich, które miały zająć Mandat Syrii i Libanu.

Równocześnie sir Samuel poprosił Chaima WeizmannaWeizmana, aby jak najszybciej wyjechał do Wielkiej Brytanii i przez pewien czas nie przyjeżdżał do Palestyny. WeizmannWeizman po przyjechaniu do [[Londyn]]u ostro skrytykował brytyjską politykę ustępstw wobec Arabów, argumentując, że interesy brytyjskie i syjonistyczne wymagają zupełnie innych działań, będących w zgodzie z deklaracją Balfoura. Z tego powodu spotkał się z Winstonem Churchillem, któremu przedstawił swoje argumenty i propozycje działań. Churchill był pod wrażeniem rozmowy. 22 lipca 1921 spotkał się z premierem [[David Lloyd George|Lloydem George]] i lordem [[Arthur Balfour|Arthurem Balfourem]]. W spotkaniu tym uczestniczył WeizmannWeizman, który otrzymał zapewnienie, że celem brytyjskiego rządu jest utworzenie „żydowskiej siedziby narodowej” w Palestynie. WeizmannWeizman przekazał tę informację [[Światowa Organizacja Syjonistyczna|Światowej Organizacji Syjonistycznej]]. Decyzje rządu brytyjskiego znalazły także odbicie w polityce realizowanej przez władze w Palestynie. Podjęły one współpracę przy realizacji kilku projektów syjonistycznych, między innymi projektu elektryfikacji [[Pinchas Rutenberg|Pinchasa Rutenberga]]. Rozpoczęto także rekrutację Żydów do policji, a sprawców arabskich zaburzeń ostro karano. W międzyczasie brytyjski rząd wysłał do Palestyny [[Komisja śledcza Haycrafta|komisję śledczą Haycrafta]], która miała zbadać przyczyny tych wydarzeń<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.archive.org/details/palestinedisturb00grearich | tytuł = Palestine. Disturbances in May, 1921. Reports of the Commission of Inquiry with correspondence relating thereto ... (1921) | data dostępu = 2012-03-30 | praca = Internet Archive | język = en}}</ref>.

Zamieszki arabskie z maja 1921 wywarły bardzo silne wrażenie na Żydach. Poczuli oni siłę uczucia strachu przed Arabami i zrozumieli chwiejność oraz obojętność władz brytyjskich, którym nie mogli w pełni ufać. We wrześniu 1921 podczas XII Kongresu Syjonistycznego, Chaim WeizmannWeizman podkreślił znaczenie dialogu z palestyńskimi Arabami i wezwał do rozpoczęcia współpracy z nimi. Była to rewolucja w podejściu syjonistów do Arabów. Jednak wraz z realizacją polityki dialogu, realizowano równolegle program zakupu broni dla Hagany. Syjoniści użyli także wszystkich swoich wpływów, aby poprzeć w [[Liga Narodów|Lidze Narodów]] projekt przyznania Wielkiej Brytanii [[Mandat międzynarodowy|mandatu]] nad Palestyną. Starano się, aby dokument w tej sprawie został przyjęty w maju 1922, jednak bez powodzenia – podpisano go dopiero 11 września 1922. Zwłoka ta umożliwiła wysokiemu komisarzowi Palestyny sir Samuelowi przedstawienie w Londynie nowej interpretacji deklaracji Balfoura. Wywołało to burzliwą dyskusję, i [[Izba Lordów]] potępiła naruszenie brytyjskich obietnic złożonych Arabom, domagając się wprowadzenia odpowiednich zmian. W rezultacie Winston Churchill rozpoczął pracę nad odpowiednim dokumentem, który został 3 czerwca 1922 przyjęty w Izbie Lordów większością głosów. [[Biała księga Churchilla]] w znacznym stopniu ograniczała liczebność nowych żydowskich imigrantów napływających do Palestyny i ograniczała polityczne aspiracje syjonistów. Arabowie, poprzez przyznanie im środków rządowych, uzyskali znaczną samodzielność i przekonanie o poparciu Wielkiej Brytanii<ref name=aviv />.