Tommaso Antici: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje)
m Poprawiam szablon cytowania
Marccinus (dyskusja | edycje)
m drobne redakcyjne
Linia 42:
|www =
}}
'''Tommaso Antici''' (ur. [[10 maja]] [[1731]] w [[Recanati]], zm. [[4 stycznia]] [[1812]] tamże) – włoski dyplomata w służbie Polski, Bawarii i Kolonii, [[markiz]], [[opat komendatoryjny]] [[Opactwo Cystersów w Gościkowie-Paradyżu|paradyski]] w 1782 roku<ref>Kolęda warszawska na rok 1782, [b.n.s].</ref>, ''[[chargé d’affaires]]'' Rzeczypospolitej w [[Państwo Kościelne|Państwie Kościelnym]] w 1766 roku, minister pełnomocny Rzeczypospolitej w [[Państwo Kościelne|Państwie Kościelnym]] w 1768 roku, [[kardynał]] w latach 1789–1798<ref>Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 143.</ref>.
 
== Życiorys ==
30 maja 1766 król [[Stanisław August Poniatowski|Stanisław August]] mianował go na polskiego ''[[Chargé d’affaires]]'' przy Stolicy Apostolskiej w [[Rzym]]ie. Antici był typowym włoskim [[kondotier]]em dyplomatycznym. Początkowo łączył dyplomatyczne przedstawicielstwo polskie z przedstawicielstwem elektora Bawarii i elektora Kolonii, jednak zrezygnował z tego pod naciskiem Warszawy. 24 marca 1768 awansowany na ministra pełnomocnego. W 1768 roku uzyskał polski [[indygenat]]<ref>Edward Rawicz, Indygenat w Polsce za Stanisława Augusta, w: Rocznik Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu za rok 1924, Przemyśl 1924, s. 50.</ref>. Reprezentował Polskę przy Watykanie aż do [[III rozbiór Polski|III Rozbioru (1795)]].
 
Na początku panowania Stanisława Augusta nie udało się niczego uzyskać od kurii rzymskiej. Stolica Apostolska niechętnie widziała reformatorskie dążenia w Polsce. [[Nuncjusz apostolski]] [[Angelo Maria Durini]] przybyły w 1767 roku do Warszawy poparł na własną rękę [[Konfederacja barska|konfederatów barskich]], choć sam papież nie zdecydował się na jej poparcie. Anticiemu w 1772 roku udało się załatwić w Rzymie odwołanie Duriniego z Polski. W 1767 został kawalerem [[Order Świętego Stanisława|Orderu Świętego Stanisława]]<ref>Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Świętego Stanisława, Warszawa 2006, s. 179.</ref>. W 1780 odznaczony [[Order Orła Białego|Orderem Orła Białego]] nr 650<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko r=Męclewska |imię r=Marta |rozdział= |imię=|tytuł=Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008 |wydanie=pierwsze |wydawca=ARX REGIA Ośrodek Wydawniczy Zamku Królewskiego w Warszawie |miejsce=Warszawa |rok=2008 |strony= 224 |isbn=978-83-7022-178-2}}</ref>.
 
30 marca 1789 papież [[Pius VI]] wyniósł go do godności kardynalskiej, a 3 sierpnia tego samego roku został mu przyznany tytuł prezbitera [[Bazylika Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu|Santa Maria in Trastevere]].