Cesarstwo zachodniorzymskie: Różnice pomiędzy wersjami

Choć cesarstwo rzymskie kilkakrotnie już w swojej historii było dzielone pomiędzy dwóch władców (pierwszego podziału dokonał [[Dioklecjan]]<ref>J. Vogt, s. 82.</ref>), to jednak zawsze udawało się to państwo zjednoczyć. Ostatecznego podziału dokonał w 395 r. [[Teodozjusz I Wielki|Teodozjusz Wielki]] w swoim testamencie po swej śmierci. Jego synowie [[Flawiusz Honoriusz|Honoriusz]], któremu przypadł Zachód i [[Arkadiusz (cesarz bizantyński)|Arkadiusz]], któremu przypadł Wschód<ref>J. Vogt, s. 191.</ref>, objęli rządy. W ten sposób Honoriusz został pierwszym władcą cesarstwa zachodniorzymskiego. Ponieważ był osobą małoletnią, praktyczną władzę w państwie posiadał jego opiekun [[Stylicho]]<ref>J. Vogt, s. 193.</ref>.

 

U schyłku IV wieku siły zbrojne cesarstwa rzymskiego liczyły ok. 500 tys. żołnierzy. Wojska pograniczne (''[[limitanei]]'') chroniły granice imperium stacjonując w garnizonach, natomiast porządek wewnętrzny utrzymywały wojska rezerwowe (określane jako: ''palatini'' i ''[[comitatenses]]'') stacjonujące w ważniejszych strategicznie miastach. Na początku V w. imperium rzymskie dzieliło się na: 4 prefektury (każdą z nich zarządzał ''praefectus praetorio''), 13 diecezji (na czele każdej stał ''vicarius'') i 120 prowincji (każda zarządzana przez ''praesesa'')<ref name=Manteuffel>T. Manteuffel, s. 17-19.</ref>.

 

W tym okresie przybycie z Azji groźnych koczowników, nazywanych [[Hunowie|Hunami]], spowodowało wielką migrację plemion [[Germanie|germańskich]] i innych, zamieszkujących Europę na zachód od rzeki [[Dunaj]]. Migracja ta, która przeszła do historii jako [[wielka wędrówka ludów]], przysparzała wiele kłopotów Rzymianom. Rozgromione przez Hunów plemiona cofały się w panice na zachód, wkraczając na ziemie rzymskie. Rzymianie na ogół wyrażali zgodę na osiedlenie się obcych plemion. Jako „sprzymierzeńcom” nadawano im ziemię jako obszar osiedleńczy oraz żywność z magazynów rządowych do czasu zagospodarowania się. Jednak przybysze germańscy nie zawsze potrafili dać sobie radę z gospodarką w nowych warunkach klimatycznych, popadali więc niejednokrotnie w kłopoty, które zmuszały ich do zmiany miejsca osiedlenia. To z kolei doprowadzało do konfliktów z lokalną ludnością.