Władysław Hasior: Różnice pomiędzy wersjami

Hasior zaadaptował dwukondygnacyjny budynek na własne potrzeby umieszczając w nim swoją galerię, mieszkanie i pracownię. Znajdowała się tu również „świetlica powiatowa”, będąca miejscem aranżowanych przez artystę spotkań z publicznością, podczas których Hasior wygłaszał prelekcje ilustrowane własnymi [[Slajd|przeźroczami]]. Otwarcie w lutym 1984 autorskiej galerii artysty zakończyło okres „egzystencji wędrownej” w jego życiu – zgromadzony w szopie przy willi „Borek” prawie dwudziestoletni dorobek artystyczny Hasiora wreszcie znalazł miejsce stałej ekspozycji. Tworzone sukcesywnie przez artystę wnętrze galerii jest według Teresy Jabłońskiej, dyrektorki [[Muzeum Tatrzańskie im. dra Tytusa Chałubińskiego w Zakopanem|Muzeum Tatrzańskiego]]: „... jedyną w swoim rodzaju instalacją z własnych eksponatów, kreującą przestrzeń magiczną przesyconą muzyką, światłami, odrealnioną w fantastycznych odbiciach ogromnych luster”.

 

* ''Niobe'' (1961)

* ''Przesłuchiwanym'' (1964)

* ''Przesłuchanie anioła'' (1962)

 

* ''Ratownikom górskim'' w [[Zakopane]]m (1959)

* ''Rozstrzelanym partyzantom'' w [[Kuźnice (Zakopane)|Kuźnicach]] (1964)

* ''Płomienne ptaki'' w [[Koszalin]]ie (1977)

 

* 1971: [[Nagroda Ministra Kultury i Sztuki]] I stopnia;

* 1974: odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Odznaczenia dla wybitnych twórców i działaczy kultury | czasopismo = [[Dziennik Polski]] | wolumin = Nr 175 (9456) | strony = 2 | data = 26 lipca 1974 | url = http://mbc.malopolska.pl/publication/60210}}</ref>