Vranov nad Topľou: Różnice pomiędzy wersjami

Z badań archeologicznych wynika, że okolice Vranova były zamieszkane już w VII wieku. Kościół parafialny istniał już w [[1314]]. Pierwsze wzmianki o mieście pochodzą z lat [[1333]]-[[1337]]. W I połowie Vranov stał się osadą targową, wyposażoną przez króla Węgier Ludwika w prawo wolnego handlu. Data nadania Vranovowi praw miejskich nie jest znana, jednak już w liście króla Zygmunta z [[1410]] jest wzmiankowany jako miasto. W XV wieku Vranov przeobraził się w ośrodek rzemiosła i handlu, wzrastając w miarę wzrostu znaczenia szlaku handlowego z Polski na Węgry przez [[Przełęcz Dukielska|Przełęcz Dukielską]]. Vranov został mocno dotknięty zniszczeniami podczas wojen w XV i XVI wieku. Od [[1523]] należał do magnackiego rodu [[Báthory]], od [[1617]] do rodu [[Drugethowie|Drugethów]], od [[1684]] do rodu Bárkoczy. W XVIII wieku miasto doznało zniszczeń w walkach powstań antyhabsburskich oraz w katastrofach naturalnych (powódź w [[1718]], trzęsienia ziemi w [[1778]] i [[1779]]. Podczas wschodniosłowackiego powstania chłopskiego w [[1831]] Vranov znalazł się w centrum walk, był okupowany i rabowany przez buntowników. Na początku XIX wieku Vranov podupadł i stał się typowym miasteczkiem rolniczym. Region dotknęła masowa emigracja - ludność powiatu spadła z 23,3 tys. osób w [[1858]] do 22,2 tys. w [[1895]]. W [[1910]] ludność miasta liczyła 2,1 tys. osób, z czego 1,4 tys. [[Węgrzy|Węgrów]], 0,6 tys. [[Słowacy|Słowaków]] i 0,1 tys. [[Niemcy|Niemców]]. Upadek miasta trwał przez cały XIX wiek, pogłębiła go jeszcze [[I wojna światowa]]. Vranov nie został zniszczony, ale znalazł się na bezpośrednim zapleczu frontu karpackiego. Impulsem do rozwoju miasta okazało się dopiero otwarcie linii kolejowej do [[Trebišov|Trebišova]] w [[1939]]. W okresie [[Kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]] w Vranowie mieścił się sztab dowodzenia tzw. [[Rychlá Skupina "Kalinčiak"|Rychlej Skupiny "Kalinčiak"]]. Po wojnie rządy komunistyczne zaznaczyły się w mieście budową zakładów przemysłowych. Do dziś przetrwały zakłady chemiczne ''Bukóza'' i odzieżowe ''Slovenka'' oraz kilka zakładów produkcji żywności i materiałów budowlanych.