Można wyróżnić zasadniczo trzy typy artykulacji zwarto-otwartej:
* '''artykulacja [[spółgłoska nosowa|artykulacja nosowa]]''' - w jamie ustnej dochodzi o zwarcia, ale podniebienie miękkie jest opuszczone i powietrze może uchodzić przez jamę nosową
* '''artykulacja [[spółgłoska drżąca|artykulacja drżąca]]''' - polegająca na serii szybkich zwarć i rozwarć w jamie ustnej
* '''artykulacja [[spółgłoska boczna|artykulacja boczna]]''' - dochodzi o częściowego zwarcia jamie ustnej, ale powietrze może wydostawać równocześnie innym torem ustnym.
Dwie ostatnie artykulacje określamy jako [[spółgłoska płynna|płynne]].
Artykulacja zwarto-otwarta może przebiegać też w sposób bardziej skomplikowany, oprócz zwarcia dochodzi równocześnie do powstania zbliżenia, w którego wyniku powstaje szumu. (Od artykulacji [[spółgłoska zwarto-szczelinowa|zwarto-szczelinowej]] odróżnia ją równoczesność zwarcia i szczeliny.) Z taką sytuacją mamy do czynienia w przypadku szczelinowych [[spółgłoska boczna|spółgłosek bocznych]] [[spółgłoska dziąsłowa|dziąsłowych]] [[spółgłoska boczna szczelinowa dziąsłowa dźwięczna|{{unicode|[ɮ]}}]], [[spółgłoska boczna szczelinowa dziąsłowa bezdźwięczna|{{unicode|[ɬ]}}]], czy w przypadku [[język czeski|czeskiej]] spółgłoski ''ř'' ([[spółgłoska drżąca szczelinowa dziąsłowa bezdźwięczna|wariant bezdźwięczny]], [[spółgłoska drżąca szczelinowa dziąsłowa dźwięczna|wariant dźwięczny]]), która jest szczelinową [[spółgłoska drżąca|spółgłoską drżącą]].
Spółgłoski zwarto-otwarte są zwykle dźwięczne i w wielu językach mogą być elementem sylabotwórczym. Cechy te zbliżają spółgłoski do samogłosek.
