Stanisław Leszczyński: Różnice pomiędzy wersjami

Po zajęciu [[Warszawa|Warszawy]] przez wojska [[Szwecja|szwedzkie]] w [[1704]], wroga królowi [[August II Mocny|Augustowi II]] Saskiemu [[szlachta]] polska zawiązała [[konfederacja warszawska (1704)|konfederację warszawską]] i [[16 lutego]] zdetronizowała króla. Leszczyński, jako delegat konfederacji spotkał się w kwietniu z królem szwedzkim [[Karol XII|Karolem XII]] w [[Lidzbark Warmiński|Lidzbarku Warmińskim]]. Szwedzki władca doceniając jego wpływy w Wielkopolsce wysunął go jako kandydata do tronu. Leszczyński początkowo złożył zobowiązanie, że koronę przyjmie jedynie w depozyt i przekaże ją [[Jakub Ludwik Sobieski|Jakubowi Sobieskiemu]]. Obietnicy nigdy nie dotrzymał. [[12 lipca]] [[1704]], [[sejm elekcyjny]], zwołany w szwedzkim obozie wojskowym pod Warszawą, potwierdził formalnie wybór nowego króla. Proklamacji nie dokonał zgodnie z prawem zwyczajowym [[Arcybiskupi gnieźnieńscy i prymasi Polski|prymas]] [[Michał Stefan Radziejowski]] lecz [[Biskupi poznańscy|biskup poznański]] [[Mikołaj Święcicki]]<ref>[[Edmund Cieślak]], Stanisław Leszczyński, [[1994]], s. 42.</ref>. Dopiero jednak [[4 października]] [[1705]] został koronowany na [[Władcy Polski|króla Polski]] w [[Bazylika archikatedralna św. Jana Chrzciciela w Warszawie|kolegiacie św. Jana Chrzciciela w Warszawie]] przez [[Arcybiskupi lwowscy obrządku łacińskiego|arcybiskupa lwowskiego]] [[Konstanty Józef Zieliński|Konstantego Józefa Zielińskiego]].

 

 

== Wygnanie z Polski ==