Zamek w Tykocinie: Różnice pomiędzy wersjami

|www =

}}

'''Zamek w Tykocinie''' - [[zamek|zamek królewski]] z [[XV]] wieku położony na prawym brzegu rzeki [[Narew|Narwi]] w miejscowości [[Tykocin]] w [[województwo podlaskie|województwie podlaskim]].

 

Zamek zbudowany został prawdopodobnie w [[1433]] roku przez [[wojewodowie troccy|wojewodę trockiego]] i [[wojewodowie wileńscy|wileńskiego]] [[Jan Gasztołd|Jana Gasztołda]] na miejscu drewnianej warowni z 1 ćw. XIV w. Zamek ten spłonął w 1519 roku, w związku z czym [[Olbracht Gasztołd]] rozpoczął wkrótce wznoszenie nowego zamku w miejscu wcześniejszej warowni<ref>Archiwum Główne Akt Dawnych Warszawa zb.dok. pap. 3202</ref>. Ród Gasztołdów wymarł w 1542 roku, w związku z czym zamek przeszedł na własność króla Zygmunta Starego. Zamek rozbudowany został przez budowniczego królewskiego [[Hiob Bretfus|Hioba Pretfusa]]w latach [[1549]]-[[1582]] na polecenie króla [[Zygmunt August|Zygmunta Augusta]]. Starostą tykocińskim w latach 1554-1568 był Jan Szymkowicz, który zarządzał budową zamku, a po nim do roku 1571 roku funkcję starosty pełnił Hiob Bretfus. W 1569 roku ukończono budować [[cekhauz]] zamkowy, w związku z czym na zamek przewieziono działa z arsenału w Wilnie. Po śmierci Bretfusa pracami budowlanym kierował Wojciech Zakrzewski (zwany też w źródłach jako Wojtal Murarz), a starostą został [[Łukasz Górnicki]]. Za czasów panowania Zygmunta Augusta zamek nie pełnił funkcji rezydencji lecz raczej miejsca gdzie przechowywano armaty oraz prywatny skarbiec i bibliotekę króla sprowadzoną z Wilna. 10 września 1573 roku z zamku wyruszył kondukt wiozący ciało zmarłego króla Zygmunta Augusta na Wawel<ref>Józef Maroszek "Pogranicze Litwy i Korony w planach króla Zygmunta Augusta" Białystok 2000 r., s.309-395</ref>. Król [[Stefan Batory]] w wybudowanym przez Łukasza Górnickiego zamkowym budynku umieścił [[arsenał]] koronny z 500 armatami.

 

 

 

W [[1734]] roku zamek został zniszczony przez pożar. Od tego czasu nie zamieszkana budowla zaczęła popadać w ruinę. W [[1750]] roku zaczęto rozbiórkę zamku, a okoliczni mieszkańcy wykorzystywali materiał do budowy nowych domów. W [[1771]] roku pozostałości zamku zostały zniszczone przez powódź. W tym roku rozpoczęto budowę Zespołu Klasztornego Misjonarzy Bernardynów, gdzie z polecenia [[Jan Klemens Branicki (hetman)|Jana Klemensa Branickiego]] zostały rozebrane i wykorzystane przy budowie cegły z zamku. W [[1914]] roku, podczas I wojny światowej pozostałości murów posłużyły niemieckim żołnierzom do budowy dróg, natomiast ziemię z dwóch bastionów wykorzystano do usypywania grobli.

 

== Próby rekonstrukcji ==