Twierdza w Kamieńcu Podolskim: Różnice pomiędzy wersjami

Pierwotnie umocnienia istniały w czasach przedhistorycznych. Zamek murowany został zbudowany w drugiej połowie [[XIV wiek]]u z inicjatywy książąt [[Koriatowicze|Koriatowiczów]] i [[Spytko II z Melsztyna|Spytka II z Melsztyna]]. Ostatecznie na stałe w Królestwie Polskim znajdował się od 1430 roku. Umocniony po [[Bitwa pod Warną|klęsce warneńskiej]] przez wysłanych przez [[Kazimierz Jagiellończyk|Kazimierza Jagiellończyka]] Jana z Tęczyna, Dzierżysława z Rytwian i Jana Ostroroga. W dużej części do umocnienia zamku przyczyniły się fundacje papieży takich jak Mikołaj V, Juliusz II, Leon X. W 1494 roku zamek posiadał dwie bramy: Miejską od zachodu i Polną od wschodu. W 1542 roku powstała basteja w południowo-wschodnim narożniku. Rozpoczeto też budowę nowej Bramy Polnej. Kolejną przebudowę z rozkazu Zygmunta Starego prowadził horodniczyarchitekt wileńskikrólewski [[Hiob Bretfus]], który w 1544 sporządził także dokładny opis zamku. Wtedy też w miejscu spalonej Baszty Czarnej wzniesiono nową pięcioboczną basztę wschodnią, która broniła dostępu do bramy zamkowej i kryła w swoim wnętrzu studnię. W 1585 roku król Stefan Batory nakazał modernizację starej baszty przystosowując ją do broni palnej. Dawniej na dziedzińcu zamku stał niewielki kościółek św. Stanisława, zamieniony po 1672 r. przez Turków na meczet i później rozebrany. Zamek został odzyskany przez Polskę po Pokoju w Karłowicach w 1699 r.