Maria Antonina Austriaczka: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
przyczyna śmierci Ludwika Karola |
→Delfina Francji: źródła/przypisy |
||
Linia 45:
Nowy mąż Marii Antoniny nie był wcale lepiej wykształcony od swej małżonki. Oboje byli dziećmi, kiedy zawarli małżeństwo i jako dzieci prowadzili bardzo zamknięte życie. Nie widzieli praktycznie nic poza dworem. Nie nauczono ich dostrzegać i cenić wartości prawdziwie istotnych dla państwa, ich uwaga skupiała się na świecie materialnym - strojach, przedmiotach użytkowych, obrazach, dekoracjach, ceramice, jak też na sporcie i rozrywkach, od polowania po hazard. Życie ich określały śmieszne protokoły i reguły etykiety, które uznawano za niezbędne dla władców, choć przyczyniały się jedynie do odsunięcia ich od prawdziwych zagadnień życia i rządów.
Po przyjeździe do [[Paryż]]a, 17 maja 1770, została życzliwie przyjęta przez ludność stolicy, jednak z czasem stosunek ten uległ diametralnej zmianie z powodu zbytniej rozrzutności królowej oraz jej domniemanej ingerencji w sprawy państwowe. Pierwsze plotki, zaczęła rozpowszechniać [[metresa]] królewska – [[Madame du Barry]], zazdrosna o urodę Austriaczki. Przypisała jej słowa do dziś uważane, za słowa Antoniny; gdy wieśniacy krzyczeli: "jesteśmy głodni, nie mamy chleba" to miała odpowiedzieć "to jedzcie ciastka". W rzeczywistości to fatalne zdanie znane było już przed stu laty, zanim Antonina pojawiła się we Francji. Przypisywano je najpierw [[infant]]ce [[Hiszpania|hiszpańskiej]] - [[Maria Teresa Hiszpańska|Marii Teresie]] – żonie Ludwika XIV, pisze o tym Rousseau w 1737 w VI księdze ''Wyznań''<ref>Jan Jakub Rousseau, Wyznania, t. I, przekład Tadeusza Boya-Żeleńskiego, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1978, s. 313-314</ref>, następnie ok. 1752 miała je podobno wygłosić królewska ciotka – [[Zofia Filipa Burbon|Madame Zofia]] lub [[Wiktoria Ludwika Burbon|Madame Wiktoria]]<ref>''Marie-Antoinette. Writings on the Body of a Queen'', red. Dena Goodman, Routledge 2003, s. 236, 279, a szczególnie posłowie autorstwa Susan S. Lanser "Eating Cake: The (Ab)uses of Marie-Antoinette"</ref>. Trzeba zauważyć też, że delfin Francji pomagał w tych czasach Ameryce, dzięki czemu poniesiono także straty materialne.
== Niepopularna królowa Francji ==
| |||