Osada położona na prawym brzegu Niewiaży powstała w XV wieku w dobrach królewskich. Pierwsze wzmianki o Poniewieżu pochodzą z 1503, miejscowość wymieniono w dokumentach sporządzonych dla polskiego króla [[Aleksander Jagiellończyk|Aleksandra Jagiellończyka]]. Cztery lata później erygowano pierwszą poniewieską parafię. W 1519 na drugim brzegu rzeki powstał tak zwany Nowy Poniewież, który w 15561550 urósłstał się siedzibą powiatu przeniesionego z [[Upita|Upity]]. W 1704 roku pod Poniewieżem doszło do rangipotyczek stolicywojsk powiatupolskich upickiegoze szwedzkimi. Około 1780 miejscowość została połączona utwardzoną szosą z Wilnem. W 1792 Poniewież uzyskał [[prawa miejskie]], ale nie wpłynęło to znacząco na jego rozwój. DopieroWażną przeprowadzenierolę odegrało w czasie powstań 1830 i 1863 roku. W 1843 roku włączone do guberni kowieńskiej. Przeprowadzenie linii kolejowej [[Radziwiliszki]] - [[Dyneburg]] wywołało ożywienie gospodarcze i rozwój miasta. W 1926 do Poniewieża przeniesiono stolicę biskupstwa. Podczas I i II Wojny Światowej część zabudowy uległa zniszczeniu, dlatego miasto posiada małą liczbę zabytków. 22 lipca 1944 do miasta wkroczyły oddziały Armii Czerwonej, a Poniewież wraz z całą Litwą stał się częścią ZSRR. Czasy rządów sowieckich charakteryzowały się gwałtownym rozwojem miasta, w tym rozwojem przemysłu. W latach 1959-1979 nastąpił szybki rozwój demograficzny, a liczba ludności przekroczyła 100 tysięcy. Przez następne 10 lat wskutek budowy osiedli z wielkiej płyty i rozszerzenia granic miasta liczba ta wzrosła o kolejne 30 tysięcy. Obecnie Poniewież jest dużym miastem przemysłowym, które nadal ulega ciągłym przemianom.
W Poniewieżu urodził się w [[1882]] roku [[Seweryn Ludkiewicz]] - polski minister rolnictwa i dóbr państwowych w II RP, a rok później ([[1883]]) jego brat - [[Zdzisław Ludkiewicz]] - polski ekonomista rolny, rektor Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (SGGW), minister reform rolnych w II RP.
