Dyneburg: Różnice pomiędzy wersjami

Po odzyskaniu Inflant przez Polskę, w pobliżu moskiewskiego szańca król [[Stefan Batory]] lokował nowe miasto Dyneburg, któremu 26 marcu 1582 roku nadał [[prawo magdeburskie]]<ref>B. Breżgo, Przywilej miasta Dyneburga z roku 1582, Dyneburg 1932</ref> oraz wybudował nową twierdzę. W 1625 r. powstało w mieście kolegium [[Jezuici|jezuitów]], będące pierwszą szkołą w regionie. Obok kolegium powstał kościół. W 1652 sejm wydał konstytucję o ufortyfikowaniu miasta, a projekt powstał z inicjatywy króla [[Jan II Kazimierz Waza|Jana Kazimierza]]<ref>Bogusław Dybaś, Fortece Rzeczypospolitej. Studium z dziejów budowy fortyfikacji stałych w państwie polsko-litewskim w XVII wieku, Toruń 1998, s. 201, ISBN 83-87639-05-2. [http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/doccontent?id=64550 Volumina legum t.4] s.175n "''Opatrzenie Dynemborku''"</ref>. W 1655 r. miasto zajęli Szwedzi, a w 1656 miasto i twierdzę przejęły wojska moskiewskie, które nadały mu nazwę Borisoglebsk. Okupacja moskiewska trwała do 1666 r., gdy Dyneburg został na mocy [[rozejm andruszowski|układu andruszowskiego]] odzyskany przez Polskę. W 1667 r. Dyneburg został stolicą [[województwo inflanckie|województwa inflanckiego]] i od tego czasu w twierdzy przebywała na stałe polska załoga wojskowa. W 1691 r. w Dyneburgu stacjonował polski garnizon liczący prawie 1200 ludzi<ref>A.Plater, „Krótka historyczno-chronologiczna wiadomość o dawnym Dynaburgu i o fortecy dynaburgskiej od roku 1667, o jej garnizonie, arsenale, tudzież o starostach dynaburgskich...”, Rubon. Pismo poświęcone pożytecznej rozrywce, t. 1, Wilno 1842, s. 28.</ref>. W 1710 r. miasto ucierpiało w wyniku zarazy, a w twierdzy zmarli prawie wszyscy żołnierze. W sierpniu 1794 roku miasto spłonęło w wyniku prowadzonych o nie walk<ref><ref>http://www.repcyfr.pl/dlibra/doccontent?id=2403&dirids=1</ref></ref>.