Opactwo Cystersów w Sulejowie: Różnice pomiędzy wersjami

Wiek [[XVIII wiek|XVIII]] przyniósł sulejowskiemu klasztorowi coraz to większe problemy, począwszy od szkód w czasie [[Konfederacja barska|konfederacji barskiej]] i wielkiego pożaru w [[1790]] roku. Generalnie w czasach [[Stanisław August Poniatowski|stanisławowskich]] zaczął się upadek zakonów, które sam król ostentacyjnie lekceważył<ref>Jan Bystroń, Dzieje obyczajów w dawnej Polsce, t. 1, s. 346</ref>. Wtedy to zaczęły zanikać fundacje, a za nimi podupadać klasztory. W roku [[1793]] klasztor i miasto Sulejów zostały zajęte przez [[Królestwo Prus|Prusaków]]. Po [[III rozbiór Polski|trzecim rozbiorze]] w roku [[1795]] klasztor znalazł się w zaborze [[austria]]ckim, zaś leżący wówczas na przeciwległym brzegu Pilicy Sulejów w zaborze pruskim. W roku [[1815]], na mocy postanowień [[kongres wiedeński|kongresu wiedeńskiego]], klasztor i miasto znalazły się w granicach [[Królestwo Kongresowe|Królestwa Polskiego]].

 

 

W roku [[1847]] kolejny pożar uszkodził kościół i klasztor. Rozebrano wtedy pałac opacki i część klasztoru. Resztę budynków odbudowano w latach 1852-1861. W roku [[1860]] w zabudowaniach klasztornych umieszczono ochronkę dla dzieci i szkołę elementarną, kierowaną przez [[Zakon Braci Mniejszych|franciszkankę]] Klarę Ziomkowską.