Władysław III Warneńczyk: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Konarski (dyskusja | edycje)
→‎Wojna z Turcją: drobne merytoryczne, źródła/przypisy
Konarski (dyskusja | edycje)
→‎Król Węgier: drobne merytoryczne
Linia 68:
 
== Król Węgier ==
Pomimo że wdowa po Albrechcie była w ciąży, w [[1440]] r. Władysław III został wybrany przez możnychsejm węgierski na króla [[Węgry|Węgier]], liczących bardzo na pomoc Polski w obronie przed zagrażającym im bezpośrednio pochodem [[islam]]skiej [[Imperium Osmańskie|Turcji]]. W tym samym roku Władysław opuścił Polskę i wyruszył na Węgry, gdzie został koronowany [[17 lipca]] w [[Katedra Panny Marii w Székesfehérvár|katedrze]] w [[Székesfehérvár|Białogrodzie Królewskim]]<ref>[http://dziedzictwo.polska.pl/katalog/skarb,Potwierdzenie_przez_sejm_wegierski_koronacji_Wladyslawa_Warnenczyka_na_krola_Wegier_z_dnia_17_VII_1440_roku,gid,175835,cid,4115.htm?body=desc Potwierdzenie przez sejm węgierski koronacji Władysława Warneńczyka na króla Węgier z dnia 17 VII 1440 roku].</ref>. W Polsce nieobecnego króla zastąpili dwaj namiestnicy, którzy wkrótce popadli w konflikt, co sprawiło, że państwu groził poważny kryzys.
 
W związku z tym, że [[Elżbieta Luksemburska (1409-1442)|Elżbieta]] – wdowa po zmarłym władcy czeskim i węgierskim, [[Albrecht II Habsburg|Albrechcie II]] urodziła syna [[Władysław Pogrobowiec|Władysława Pogrobowca]], którego chciała osadzić na tronie, pomiędzy jej stronnictwem a stronnictwem Władysława Warneńczyka rozgorzał dwuletni konflikt zakończony dopiero w sierpniu 1442 roku. Zwaśnione strony pogodził papież [[Eugeniusz IV]], który również przedstawił Władysławowi III plan powstrzymania potęgi tureckiej.
W związku z tym, że [[Elżbieta Luksemburska (1409-1442)|Elżbieta]] – wdowa po zmarłym władcy czeskim i węgierskim, [[Albrecht II Habsburg|Albrechcie II]] urodziła syna [[Władysław Pogrobowiec|Władysława Pogrobowca]], którego chciała osadzić na tronie, pomiędzy jej stronnictwem a stronnictwem Władysława Warneńczyka rozgorzał dwuletnia wojna domowa. Elżbieta zbiegła uciekła do Austrii, a na obrońcę praw swojego syna wyznaczyła Jana Jiskre, który na czele 5 tys. wojsk zawładnął północną i zachodnią częścią dzisiejszej Słowacji. W grudniu 1440 roku Władysław odnosi zwycięstwo pod Battaszék, a w lutym 1441 zdobywa Ostrzyhom. W tym samym miesiącu [[Jan Jiskra]] (dowódca wojsk Elżbiety) rozbija siły królewskie pod Samoborem i Koszycami. W dniu 19 sierpnia 1441 Władysław zawiera ugodę z Fryderykiem i [[Ulryk II Cylejski|Ulrykiem Cilly]] - dotychczasowymi stronnikami Elżbiety. Jesienią 1441 roku wojskom królewskim nie udaje się zdobyć Koszyc, a dodatkowo 15 października wojska Elżbiety zdobywają Kieżmark. Z kolei oddziałom królewskim udaje się obronić Tyrnawę. Wojna kończy się 15 grudnia 1442 roku układem pokojowym w Györ. Zwaśnione strony pogodził papież [[Eugeniusz IV]], który również przedstawił Władysławowi III plan powstrzymania potęgi tureckiej.
 
== Wojna z Turcją ==