Kamieniec Podolski: Różnice pomiędzy wersjami

W dniach 11-16 listopada 1781 roku miasto podejmowało uroczyście króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, dla którego komendant de Witte ozdobił Bramę Zamkową oraz wzniesiono przy katedrze bramę triumfalną. Król zatrzymał się w należącej do komendanta kamienicy Szadbeja przy rynku, na której umieszczono później kamienną tablicę z datą przybycia i odjazdu króla<ref>{{Cytuj|autor=Renata Król-Mazur|rozdział=|tytuł=Miasto Trzech Nacji. Studia z Dziejów Kamieńca Podolskiego w XVIII wieku|data=|isbn=9788360448519|wydanie=|miejsce=Kraków|wydawca=AVALON T.Jankowski Sp.j.|s=411-421}}</ref>. W 1771 i 1774 roku Kamieniec nawiedziły pożary, w wyniku których miało zniszczeniu ulec prawie 1/3 miasta. W maju 1787 roku król powołał Komisję na czele z biskupem [[Adam Stanisław Krasiński|Adamem Stanisławem Krasińskim]], która miała podjąć działania w celu umocnienia twierdzy. W wyniku jej działań, oprócz wcześniejszego przekazania garnizonowi kolegium, kościoła i klasztoru Jezuitów, przekazano na potrzeby wojska także klasztor i Kościół Franciszkanów oraz kościółek św. Katarzyny. W dniu 12 października 1789 roku komendantem twierdzy został mianowany generał [[Józef Orłowski]], który dokonał naprawy murów, mostów, wykopał nowe studnie i wybudował dwie nowe baterie przy Bramie Królewskiej. W październiku 1791 inspekcji twierdzy dokonał [[Tadeusz Kościuszko]].

Po upadku Konstytucji 3 Maja i rocznej blokadzie miasta w dniu 21 kwietnia 1793 roku komendant [[Antoni NowinaPolikarp Złotnicki|Antoni Złotnicki]] poddał twierdzę wojskom rosyjskim gen. Ottona[[Wilhelm Derfelden|Wilhelma Derfeldena]], pomimo rozkazu obrony Kamieńca za wszelką cenę jaki otrzymał od hetmana [[Seweryn Rzewuski|Seweryna Rzewuskiego]]. W wyniku [[II rozbiór Polski|II rozbioru Polski]] w 1793 roku Kamieniec Podolski znalazł się w granicach [[Rosja|Rosji]] i w 1797 roku stał się siedzibą [[Gubernia podolska|guberni podolskiej]], a później tylko [[Powiat kamieniecki|powiatu kamienieckiego]]. W 1798 roku szlachcic Antonii Żmijewski założył w mieście (w dawnym budynku kapituły unickiej) polski teatr (teatr kamieniecki). Wygląd gmachu nie wyróżniał się niczym stylowym, a sam teatr mieścił się w nim do 1803, kiedy to został przeniesiony na plac ormiański. W 1914 roku miasto otrzymało połączenie kolejowe z [[Chmielnicki (miasto)|Płoskirowem]], a w 1916 roku z Łargą.