Kościół Matki Bożej Szkaplerznej i klasztor Karmelitów w Białyniczach: Różnice pomiędzy wersjami

Kościół i klasztor w Białyniczach ufundował (1624-1628) [[Kanclerz wielki litewski|kanclerz]] i [[hetman wielki litewski]] [[Lew Sapieha]]. W dokumencie fundacyjnym zobowiązał się do wybudowania drewnianego kościoła i klasztoru, któremu miała patronować [[Maria z Nazaretu|Maryja Panna]] i św. Leon, opiekun fundatora. Miało to być podziękowanie za zwycięstwo nad wojskami rosyjskimi w 1618 roku. W 1624 roku fundację zalegalizował [[Zygmunt III Waza]]. Sapieha uposażył klasztor wioskami: Cerkowiszcze, Cichcin, Perona i Uholszczyzna. [[Kazimierz Leon Sapieha (syn Lwa)|Kazimierz Leon Sapieha]], urządził w klasztorze drukarnię i hojnie uposażył konwent: monstrancją, srebrnymi kielichami oraz wieloma innymi paramentami. Sprawił również „szczerozłotą sukienkę” dla najważniejszego w świątyni obrazu.

W czasie [[Wojna polsko-rosyjska 1654-1667|wojny z Rosją w latach 1654-67]] obraz został ewakuowany przez [[Paweł Jan Sapieha|Sapiehę]] do jego [[Zamek w Lachowiczach|twierdzy w Lachowiczach]].

W r. 1737 reaktywowano nowicjat i studia filozofii, zaś w r. 1742, po pożarze drewnianych budowli, rozpoczęła się budowa murowanego kościoła. Roboty prowadzono pod nadzorem przeora Kazimierza Radzińskiego (Radzyńskiego), który rządził konwentem przez 25 lat (1730–1755)<ref>{{Cytuj|tytuł=Sztuka kresów wschodnich, vol. 6, Kraków 2006|data dostępu=2016-09-28|url=https://www.academia.edu/10406416/Sztuka_kres%25C3%25B3w_wschodnich_vol._6_Krak%25C3%25B3w_2006}}</ref>. Dopiero w 1761 roku obraz powrócił do Białynicz, do nowo zbudowanego murowanego kościoła. Koronacji obrazu dokonał 20 września 1761 roku biskup smoleński [[Jerzy Mikołaj Hylzen|Jerzy Hylzen]]. Do [[Kresy Wschodnie|kresowych]] Białynicz przybywały tysiące pielgrzymów litewskich, białoruskich, ukraińskich, polskich i innych. W 1772 roku Białynicze znalazły się w [[Zabór rosyjski|zaborze rosyjskim]]. W ramach represji po [[Powstanie listopadowe|powstaniu listopadowym]] w 1832 roku Karmelitów usunięto, a kościół przekazano duchowieństwu diecezjalnemu. W 1859 roku w sanktuarium miał miejsce pożar. Na początku lat 60. XIX w. kościół został rozbudowany. Po [[Powstanie styczniowe|powstaniu styczniowym]] władze rosyjskie 12 kwietnia 1876 roku zamknęły białynicki kościół i przekazały prawosławnemu klasztorowi św. Mikołaja. Ten dzień prawosławni świętują jako swoje wspomnienie Matki Bożej Białynickiej. W 1924 roku [[bolszewicy]] zamknęli cerkiew i urządzili w niej muzeum ateizmu. Rozebrali wieże i kopułę świątyni. W latach 60. XX w. wysadzili w powietrze kościół, a w latach 70. klasztor.

W 1996 roku na jego miejscu zbudowano cerkiew prawosławną, w której czczona jest Matka Boża Białynicka. W 1993 roku odrodziła się [[Parafia Najświętszej Maryi Panny Białynickiej w Białyniczach|parafia katolicka]], która obecnie posiada niewielką kaplicę. Wskazano miejsce pod kościół w centrum miejscowości i wybrano architekta z [[Mińsk]]<nowiki/>a, który zaprojektuje świątynię w [[Neogotyk|stylu neogotyckim]].