Kościół i klasztor Bernardynek w Grodnie: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Horadnia, Pralny. Горадня, Пральны (1915).jpg|thumb|Kościół Bernardynek ze zwieńczeniem z końca XIX wieku (po prawej)|239x239px]]

[[Plik:Horadnia, Klaštarnaja. Горадня, Кляштарная (1910).jpg|thumb|Wnętrze z umieszczonym przez Rosjan ikonostasem (1910)|239x239px]]

Zgromadzenia panien Bernardynek zostało założone w Grodnie w 1617 lub na początku 1618 roku, gdy siostry pojawiły się w mieście z inicjatywy prowincjała zakonu Krzysztofa Scipio del Campo. W 1618 roku grodzieńskie bernardynki otrzymały od króla [[Zygmunt III Waza|Zygmunta III Wazy]] przywilej na cegielnię i ogród oraz w 1619 roku zapis Janusza Skumina Tyszkiewicza na place i domy w mieście. Pierwsza przełożona placówki, przybyła z Wilna Urszula Mielecka, za 2000 florenów kupiła od wojskiego grodzieńskiego Jerzego Scipiona del Campo plac z budynkami, ogrodami i sadami, gdzie wybudowała ze środków książąt Czartoryskich, drewniany klasztor. Drewniany początkowo był także znajdujący się przy klasztorze kościół pod wezwaniem Matki Boskiej z Ara Coeli. W 1618 roku starosta żmudzki [[Hieronim Wołłowicz]] legował bernardynkom majątek na swojej wsi Zalesie. Podstawą utrzymania klasztoru były sumy posagowe panien Bernardynek lokowane na [[Kahał|kahale]] grodzieńskim. W 1621 roku wzniesiono murowany budynek klasztoru w kształcie litery L. W 1624 roku ze środków Teofili Sapieżanki Bernardynki kupiły folwarki Żarosławka, Wiszniewicze, Adamowicze i Plebanowce. Klasztor powiększył swoje posiadanie także w 1 połowie XVIII wieku, m.in. o położony na Podolu dworek podstarościego grodzieńskiego Antoniego Micuty i place sędziego trockiego Andrzeja Turłaja. [[Jurydyka]] bernardynek w Grodnie znajdowała się w obrębie ul. Mostowej, Klasztornej, Rowem Zamkowym i między pałacami Ogińskiego i Radziwiłłów do Niemna<ref name=":0" />.