Zamek w Płakowicach: Różnice pomiędzy wersjami

Była to największa na [[Śląsk]]u budowla obronna w XVI wieku. Na przełomie XV i XVI w. Płakowice stały się własnością rodu von Schaffgotsch, ponieważ Magdalena von Talkenberg, ostatnia przedstawicielka rodu, wyszła za [[Caspar von Schaffgotsch|Caspara von Schaffgotsch]] i wniosła mu majątek w wianie. Przebudowy dokonano dwukrotnie - w XVIII i XIX w. W XVIII w. właścicielem dóbr był Otto von Hochberg. W czasie [[Wojny napoleońskie|wojen napoleońskich]] zamek został uszkodzony{{r|łuczyński}}. Francuzi ograbili i zniszczyli bibliotekę i cenne zbiory malarstwa{{r|Olczak}}. Ostatnim prywatnym właścicielem był [[August Ludwig von Nostitz|August Ludwig von Nostitz-Rieneck]], od którego zamek odkupiła w 1824 roku [[rejencja]] [[Legnica|legnicka]] z przeznaczeniem na [[szpital psychiatryczny]]. W trakcie przebudowy usunięto z wnętrz liczne zdobienia, kominki, kartusze i portale. Szpital funkcjonował do 1945 roku. W tym czasie w placówce Niemcy dokonywali eutanazji na chorych eutanazjiw pobliskim pawilonie, a ciała palono w krematorium. Po 1945 r. w zamku mieściła się w pałacu jednostka wojskowa.

W latach 1954-56 zamek był jeszcze w dość dobrym stanie. W latach 1952-1959 na terenie tym znajdował się ogromny ośrodek "Dom Dziecka" w którym było około 1000 dzieci koreańskich i ponad 200 dzieci polskich przywiezionych tu w 1954 roku z całej Polski{{r|Pisemne świadectwo wychowanka}}. W latach 1966-1974 budynek przejmuje batalion wojsk Obrony Terytorialnej Kraju JW 22-23. Do dziś o ich obecności przypominają napisy na ścianach dziedzińca „DO USTĘPU” i „ DYŻURNY GOSPODARCZY”. W 1967 roku zamek został częściowo odrestaurowany{{r|łuczyński}}. Po opuszczeniu przez wojsko zamek zaczął podupadać.

''und gebeuns seinen Frieden. (Panie błogosław nas i uchowaj nas, Panie bądź miłościwy i niech Twoje oblicze czuwa nad nami i daje nam Twój pokój)'' [IV Mojż. 6, 24-26]