Historia Pomorza Zachodniego: Różnice pomiędzy wersjami

W wieku XII Pomorze Zachodnie pozostawało pod zwierzchnictwem [[Polska|Polski]], a jego [[Ustrój polityczny|ustrój]] upodabniał się do tych w innych [[Dzielnica historyczna|dzielnicach]] państwa polskiego. W tym czasie zaczęły powstawać [[Szlak handlowy|drogi handlowe]] łączące nadmorskie porty z miastami w głębi lądu.

 

 

W XIII wieku następują straty terytorialne. W roku 1229 Meklemburczycy zagarnęli obszary położone za zachód od rzeki Piany (okręgi Gnojno, Malchin, z miastami Gustrow, Teterow i Malchin), a rok później w roku 1230 na rzecz Brandenburgii została utracona ziemia teltowska i ziemia barnimska, których władcy byli lennikami książąt zachodniopomorskich. Wobec dalszego zagrożenia ze strony Meklemburgii, Warcisław III szukał poparcia u Brandenburczyków. Układem z Kremmen (1236 rok) złożył hołd lenny margrabiom oraz odstąpił im ziemię stargardzką (z głównym miastem [[Burg Stargard]] i Bezrzecką, czyli okolice Neubrandenburga). W czwartym dziesięcioleciu XIII wieku Pomorzanom udało się odebrać władcom piastowskim kasztelanię cedyńską oraz okręgi Chojny i Myśliborza. Wobec braku potomstwa przez Warcisława III powstała obawa, że dzielnica dymińska może wpaść w ręce askańczyków. Wobec tego Barnim I chciał sobie zapewnić dziedzictwo po kuzynie przy poparciu Brandenburgii. W roku 1250 zawarto układ w Hohen Landin, na mocy którego obaj książęta uznawali zwierzchnictwo lenne Brandenburgii, jednak z prawem dziedziczenia swych ziem. Ponad to Księstwo szczecińskie musiało odstąpić [[Marchia Wkrzańska|ziemię wkrzańską]] (z miastami Prenzlau, Lychen, Templin, Gramzow i Zehdenick). W roku 1260 utracono na rzecz Brandenburgii kasztelanie Cedyńską (z miastami: Cedynia, Chojna, Myślibórz oraz Kostrzyn nad Odrą). W roku 1276 biskup kamieński Herman von Gleichen pozbył się na rzecz Brandenburczyków ziemi lipiańskiej, a w roku 1280 ziemi świdwińskiej z miastami Świdwin i Drawsko Pomorskie.