Michel Foucault: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Bot: Dodanie tytułów do linków w przypisach (patrz opis) |
Znaczniki: Wycofane VisualEditor |
||
Linia 35:
Foucault wrócił do Francji, by ukończyć pracę doktorską pisaną poza krajem. Od 1960 roku pracował jako docent psychologii na uniwersytecie w [[Clermont-Ferrand]]. W sobotę 20 maja 1961 r. 35-letni Foucault stanął przed szczelnie wypełnionym amfiteatrem [[Uniwersytet Paryski|Sorbony]] i komisją egzaminacyjną. Błyskotliwa obrona rozprawy doktorskiej składającej się z dwóch części (głównej – ''Folie et déraison: Histoire de la folie à l'âge classique'' i pomocniczej – tłumaczenie i opracowanie ''Antropologii'' [[Immanuel Kant|Kanta]]) stanowiło punkt zwrotny w karierze Foucaulta. W roku 1962 Foucault otrzymał nominację profesorską – objął katedrę w Clermont-Ferrand – tam również poznał swego towarzysza życia, Daniela Deferta. W latach 1966–1968 był profesorem filozofii w [[Tunis]]ie – był tam świadkiem buntu studentów, z którym sympatyzował, ściągając na siebie niechęć władz. W 1968 roku objął stanowisko organizatora Wydziału Filozoficznego na powołanym właśnie do życia w wyniku wydarzeń majowych Uniwersytecie w [[Vincennes]].
W roku 1970 (niewielką większością głosów) otrzymał utworzoną specjalnie dla siebie katedrę „historii systemów myślenia” w [[Collège de France]]. W 1970 roku Foucault po raz pierwszy wybrał się do [[Stany Zjednoczone|USA]] – miał tam odtąd wracać wielokrotnie z wykładami (zwłaszcza na Uniwersytet w [[Berkeley (Kalifornia)|Berkeley]]) – to właśnie na ziemi amerykańskiej w [[Zabriskie Point]] w [[Park Narodowy Doliny Śmierci|Death Valley National Park]] w 1975 roku eksperymentował z [[Dietyloamid kwasu lizergowego|LSD]] – później miał to określić mianem „najlepszego przeżycia w całym życiu”. W San Francisco odnalazł również swój „gejowski raj”.
Foucault zaangażował się w ruch praw dla więźniów. W 1971 roku powołał nieformalną organizację zajmującą się obserwacją warunków w więzieniach. W 1978 roku Foucault wybrał się do [[Iran]]u – w cyklu reportaży z podróży pisanych na zamówienie ''[[Corriere della Sera]]'' (nie kryjąc entuzjazmu) opisywał upadek [[reżim]]u szacha [[Mohammad Reza Pahlawi|Rezy Pahlaviego]] i ostatnie przygotowania do rewolucji islamskiej (jej losami i wypaczeniami miał się później wielokrotnie zajmować podczas rozmów m.in. z najważniejszymi politykami irańskimi goszczącymi w Paryżu). Na początku lat 80. Foucault aktywnie zaangażował się w pomoc dla Polski. Po wprowadzeniu [[Stan wojenny w Polsce (1981–1983)|stanu wojennego]] opublikował wraz z [[Pierre Bourdieu|Pierre’em Bourdieu]] list protestacyjny ''Les rendez-vous manqués'' w ''Liberation'', a następnie brał udział w wielu inicjatywach, mających na celu wspieranie polskiej opozycji. W 1982 r. Foucault przyjechał do [[Polska|Polski]] z konwojem żywności i pomocą medyczną zorganizowanym przez [[Lekarze Świata|Lekarzy Świata]], wyrażając poparcie dla ruchu społecznego [[Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”|„Solidarność”]].
| |||