Sobór lyoński II: Różnice pomiędzy wersjami

 

Sobór obradował głównie nad problemem ponownego złączenia [[Kościół katolicki|Kościoła Zachodniego]] z [[Cerkiew prawosławna|Wschodnim]] i podpisania między nimi unii. Dążył do niej zarówno papież [[Grzegorz X]] jak i [[Michał VIII Paleolog]]. Ten ostatni czynił to jednak jedynie z pobudek czysto politycznych. [[Karol I Andegaweński]] bowiem, ówczesny król Sycylii, Neapolu, Andegawenii i kilku innych państw oraz krain czynił wszelkie starania do odbudowy [[Cesarstwo rzymskie|Imperium Romanum]]. Naturalnie jednym z kroków urzeczywistniających ten cel było podporządkowanie sobie Bizancjum, przy czym najlepszym rozwiązaniem dla [[Karol I Andegaweński|Karola I]] było przywrócenie na miejscu dziedzictwa Paleologów [[Cesarstwo Łacińskie|Cesarstwa Łacińskiego]]. Zawarcie unii uchroniłoby więc cesarza przed ewentualnym, acz coraz bardziej realnym, atakiem. [[Kościół katolicki]] ze swej strony, za warunki unii postawił zaakceptowanie formuły [[filioque]] („''Duch Święty pochodzi odwiecznie od Ojca i od Syna nie jako od dwóch odrębnych początków, ale jako od jednego początku (tamquam ex uno principio''”)) oraz ważności siedmiu [[sakrament]]ów. [[Michał VIII Paleolog|Michał VIII]], reprezentowany w Lyonie przez eks-patriarchę Konstantynopola i prałata, zgodził się na te warunki oraz przyjął doktrynę o [[supremacja|supremacji]] Stolicy Apostolskiej. Zawarto w ten sposób trwającą zaledwie siedem lat [[Unia Lyońska|Unię Lyońską]].

 

Ogłoszono także nową [[wyprawy krzyżowe|krucjatę]]. Na jej potrzeby zarządzono specjalną dziesięcinę z każdej parafii. Nie doczekała się ona jednak wcielenia w życie(odzew na nią był znikomy).