Wersja z 00:13, 2 lut 2009 edytuj ToBot (dyskusja \| edycje) 186 891 edycji m Robot automatycznie zamienia tekst (-(\s)tą +(\w+?ę\s) +\1tę \2); zmiany kosmetyczne ← poprzednia edycja		Wersja z 03:01, 2 lut 2009 edytuj anuluj edycję ToBot (dyskusja \| edycje) 186 891 edycji m Półautomatyczna poprawa błędu gramatycznego: tą -> tę następna edycja →
Linia 30: Manuel natychmiast przyjął zaproponowane przez Kilidż Arslana warunki pokojowe, które przewidywały zburzenie fortyfikacji, które wzniósł w [[Dorylaion\|Doryleum]] i Chomie, jednak gdy znalazł się na terytorium bizantyńskim odmówił ich uznania, jako podpisanych pod przymusem. W odwecie sułtan w roku następnym dokonał najazdu na dolinę Meandra, ale został całkowicie rozbity przez siły bizantyńskie. Także następne kampanie przeciwko Bizancjum za życia Manuela nie były dla Turków zbyt pomyślne. Mimo tego sam Manuel w liście do Konstantynopola porównywał znaczenie swojej porażki do [[Bitwa pod Manzikertem\|bitwy pod Manzikertem]], a opinię tątę podzielali współcześni mu kronikarze. Po bitwie pod Myriokefalon Bizancjum było jeszcze w stanie skutecznie bronić się przed Turkami, ale nie było już mowy o jakiejkolwiek ofensywie w celu odzyskania centralnej Anatolii. Równowaga strategiczna pomiędzy cesarstwem a sułtanatem Rum wyraźnie uległa zachwianiu na korzyść tego ostatniego, a tę tendencję miał jeszcze pogłębić rozkład bizantyńskiego systemu władzy po śmierci Manuela, analogiczny do wojen domowych w cesarstwie po bitwie pod Manzikertem. Bizancjum zmierzało do swojego końca jako imperium, zaś Sułtanat Rum zaczął przejmować jego pozycję dominującej potęgi w Anatolii. {{Przypisy}}

Bitwa pod Myriokefalon: Różnice pomiędzy wersjami