'''Jan''' (ur. [[1339]] lub [[1340]], zm. po [[18 maja]] [[1359]]) – przedstawiciel [[Piastowie cieszyńscy|cieszyńskiej linii]] [[Piastowie|Piastów]], kleryk wrocławski.
Syn [[książęta cieszyńscy|księcia cieszyńskiego]] [[Kazimierz I cieszyńskiCieszyński|Kazimierza I]] i [[Eufemia mazowieckaMazowiecka (ok. 1310-po 1373)|Eufemii]], córki [[książęta mazowieccy|księcia czerskiego]] [[Trojden I|Trojdena I]]. Imię otrzymał z pewnością po swoim kuzynie, [[książęta oświęcimscy|księciu oświęcimskim]] [[Jan I Scholastyk|Janie I]]<ref name="Jasiński">K. Jasiński, ''Rodowód Piastów śląskich'', cz. III, wyd. II, Kraków 2007, s. 618.</ref>.
== Życiorys ==
Jak większość dzieci Kazimierza został przeznaczony do stanu duchownego. Razem z nim kościelną karierę podjęły jego dwie siostry ([[Jolanta Helena cieszyńskaCieszyńska|Jolanta Helena]] i [[Elżbieta cieszyńskaCieszyńska|Elżbieta]]), a także dwaj bracia ([[Bolesław cieszyńskiCieszyński (1331/1332-1356)|Bolesław]] i [[Siemowit cieszyńskiCieszyński|Siemowit]]). Przyczyny oddania przez Kazimierza do stanu duchownego trzech spośród pięciu synów należy upatrywać w zbyt małej powierzchni [[Księstwo Cieszyńskie|księstwa cieszyńskiego]], która była niedostateczna do podziału pomiędzy pięciu męskich potomków. Ojciec miał na uwadze fakt, że rola władców małych księstewek zostanie zmarginalizowana. Ponadto książęta cieszyńscy jako lojalni [[lenno|lennicy]] [[Luksemburgowie|Luksemburgów]] mogli liczyć na pomoc królów Czech – [[Jan Luksemburski|Jana]] i [[Karol IV Luksemburski|Karola]] – w uzyskaniu wysokich stanowisk kościelnych.
Jana wspomina dokument papieski z [[18 maja]] [[1359]] wystawiony w [[Awinion]]ie. Wymieniony w nim jest jako dwudziestoletni kleryk z [[archidiecezja wrocławska|diecezji wrocławskiej]]. Kolejne źródła milczą na jego temat, stąd wysnuwany jest wniosek, że wkrótce potem zmarł przedwcześnie<ref>W przeciwnym wypadku otrzymałby dobrą [[prałat]]uręurnę na Śląsku lub w Czechach, o czym źródła by poinformowały. Zob. K. Jasiński, ''Rodowód Piastów śląskich'', cz. III, wyd. II, Kraków 2007, s. 618.</ref>. W literaturze bierze się pod uwagę możliwość, że w momencie wystawienia dokumentu Jan już nie żył, a wiadomość o tym jeszcze nie dotarła do Awinionu<ref name="Jasiński" />.
