Albarracín: Różnice pomiędzy wersjami

 

== Geografia ==

 

== Historia ==

W okresie wpływów rzymskich [[Celtyberowie|celtiberyjska]] osada ''Lobetans'' ({{łac.}} ''Lobetum''), w prowincji [[Hispania Tarraconensis|Tarraconensis]].

W latach [[1012]]–[[1104]] [[Al-Andalus|andaluzyjska]] dynastia Banu Razin ustanowiła tu samodzielny taifat, później podporządkowany kalifatowi [[Almorawidzi|Almorawidów]]. W połowie XII w. Albarracín należał do dominiów [[Muhammad ibn Mardāniš|Muhammada ibn Mardāniša]], emira [[Murcja|Murcji]] i [[Walencja|Walencji]], zwanego szeroko pod przydomkiem Króla Wilka (el Rey Lobo, ur. [1124]], panował [[1147]]-[[1172]]). Mardāniš, zacięty przeciwnik kalifów z dynastii [[Almohadzi|Almohadów]], przekazał miasto w latach 60. swemu chrześcijańskiemu sprzymierzeńcowi, pochodzącemu z [[Nawarra|Nawarry]] Pedro Ruizowi de Azagra. Tak przynajmniej twierdzili członkowie rodu Azagrów, którzy nie wyrzekłszy się chrześcijaństwa, szybko zerwali związki wasalne z muzułmańskim królestwem. Inna wersja wypadków mówi o nadaniu Albarracín Pedro Ruizowi przez króla Nawarry Sancho Mądrego. Założywszy niezależną seniorię u zbiegu granic Aragonu, Kastylii i Walencji, panowie z rodu Azagrów uznawali się jedynie za ''vasallos de Santa María''. Skoligaceni z kastylijskimi i nawarskimi magnatami, Azagrowie zaangażowali się jednak nade wszystko w życie polityczne [[Aragonia|Korony Aragonu]], uzyskując kolejne nadania od tamtejszych władców zabiegających o udział Azagrów w wyprawach przeciw muzułmanom. Za panowania [[Piotr II Katolicki|Piotra II Katolickiego]] Azagrowie stali się panami większości znaczących miast Nowego Aragonu. W [[1276]] r. ród wygasł, a jego dobra przejęła kastylijska familia możnowładcza de Lara. Wrogie stosunki z rezydującymi w [[Barcelona|Barcelonie]] monarchami ściągnął na ich głowy karne ekspedycje [[Piotr III Wielki|Piotra III Wielkiego]] ([[1284]]) i [[Jakub II Sprawiedliwy|Jakuba II Sprawiedliwego]] ([[1300]]), które poddały Albarracín zwierzchności Korony Aragonu.