Stateczność zboczy: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
korekta |
- |
||
Linia 1:
'''Stateczność zboczy''' – jedno z podstawowych zagadnień [[geotechnika|geotechniki]]. [[Zbocze]] jest stateczne, gdy nie występują w nim [[ruchy masowe]], takie jak [[osuwisko|osuwiska]] czy [[zsuw]]y. Miarą stateczności jest stosunek sił lub momentów sił dążących do zachowania równowagi do sił lub momentów sił dążących do [[osuwisko|osunięcia]]. Ocena stateczności [[skarpa (geotechnika)|skarp]] i [[zbocze|zboczy]] polega na wyznaczeniu minimalnego wskaźnika stateczności ''F'' i porównaniu go ze wskaźnikiem dopuszczalnym dla danej [[konstrukcja|konstrukcji]]. Zbocze jest uważane za stabilne, gdy ''F'' > 1, czyli siły stawiające opór przemieszczeniu są większe niż siły dążące do przemieszczenia mas gruntu, jednak wymagane wskaźniki dla różnych budowli wahają się zazwyczaj w granicach 1,2–1,5. Zagadnienie oceny stateczności skarp i zboczy obejmuje analizę statycznej i dynamicznej stabilności zboczy zapór, [[Nasyp (budowla)|nasypów]], [[wykop]]ów itd.
W przypadku zboczy zbudowanych z gruntów luźnych mogą rozwijać się sferyczne strefy charakteryzujące się osłabioną wytrzymałością. Prawdopodobieństwo tego zdarzenia można przewidzieć posługując się prostymi pakietami do analizy dwuwymiarowej. Podstawową trudnością w analizie stateczności zboczy jest umiejscowienie powierzchni najbardziej prawdopodobnych przemieszczeń oraz znajomość warunków wodnogruntowych. Wiele osuwisk może być analizowanych jedynie po wypadkach, które następują, gdy [[siła|siły]] prowadzące do przemieszczenia przekraczają stabilizujące siły [[opór ruchu|oporu]].
W rejonach sejsmicznych zazwyczaj prowadzona jest analiza stateczności dla warunków statycznych i pseudo-statycznych, a siły [[trzęsienia ziemi]] są traktowane jako [[obciążenie fizyczne|obciążenia]] statyczne.
| |||