Michiel de Ruyter: Różnice pomiędzy wersjami

De Ruyter urodził się w [[1607]] we [[Vlissingen]] jako syn dostawcy piwa. Niewiele wiadomo o wczesnych latach życia deDe Ruytera. Prawdopodobnie już w wieku 11 lat został żeglarzem (oczywiście na początku jako chłopiec okrętowy). W [[1622]] walczył jako [[muszkieter]] w [[Holandia|holenderskiej]] armii pod [[Maurycy Orański|Maurycym Nassau]] przeciwko wojskom [[Hiszpania|hiszpańskim]] podczas odsieczy twierdzy [[Bergen op Zoom]]. W tym samym roku powrócił na morze i zaciągnął się do floty handlowej, gdzie rozpoczęła się stała praca na morzu. Według angielskich źródeł, w latach [[1623]] – [[1631]] pracował w [[Dublin]]ie jako agent domu kupieckiego z [[Vlissingen]] należącego do braci Lampsins. Chociaż holenderskie źródła milczą na temat tego okresu jego życia, dobrze wiadomo, że deDe Ruyter potrafił mówić płynnie po [[Irlandia|irlandzku]]. Okazjonalnie mógł przewozić nadzwyczajny ładunek na Morze Śródziemne lub na wybrzeże [[Berberowie|berberyjskie]]. W tych latach odnosił się do siebie jako ''Machgyel Adirensoon''.

W [[1633]] deDe Ruyter wyruszył w rejs do arktycznej wyspy [[Jan Mayen]] jako zastępca kapitana statku wraz z flotą złożoną z pięciu statków wielorybniczych. Uczestniczył ponownie w tego typu rejsach w roku [[1634]] i [[1635]]. Aż dotąd nie dowodził jeszcze żadnym statkiem. Latem [[1636]] drugi raz wziął ślub z Neeltje Engels, córką zamożnego obywatela, która dała mu czwórkę dzieci. Jedno z nich zmarło zaraz po urodzeniu, pozostałe nosiły imiona Adriaen (1637), Neeltje (1639) i Aelken (1642).

W [[1637]] deDe Ruyter został kapitanem prywatnego statku przeznaczonego do zwalczania tzw. ''Dunkierskich łupieżców'', którzy dawali się we znaki holenderskim statkom kupieckim. Swoje obowiązki łowcy piratów, dzięki którym zdobył swoje pierwsze doświadczenia w walce na morzu, wypełniał do [[1640]]. Po krótkim okresie, gdy pływał jako szyper kupieckiego statku "Vlissinge", skontaktowała się z nim Admiralicja Zelandii, proponując mu stanowisko kapitana okrętu ''Haze'', który był statkiem handlowym przerobionym na [[okręt liniowy]] z 26 działami na pokładzie, służący we flocie dowodzonej przez admirała Gijselsa, walczącego z [[Hiszpania|Hiszpanami]] i wspierającego [[Portugalia|Portugalczyków]] w ich walce o niepodległość swej ojczyzny. W [[1641]] deDe Ruyter został kontradmirałem.

Holenderska flota, z deDe Ruyterem jako trzecim z kolei w komendzie, pobiła hiszpańsko-dunkierską flotę podczas akcji koło przylądka [[Przylądek Świętego Wincentego|St Vincent]] [[4 listopada]] [[1641]]. Po powrocie kupił swój własny statek "Salamander" i pomiędzy [[1642]] a [[1652]] zajmował się kursami i frachtem do [[Maroko|Maroka]] i [[Indie Zachodnie|Indii Zachodnich]], stając się zamożnym handlarzem. W tym czasie rosła jego sława wśród holenderskich kapitanów poprzez regularne uwalnianie chrześcijańskich niewolników przez wykupywanie ich za własne pieniądze.

Podczas [[I wojna angielsko-holenderska|pierwszej wojny angielsko-holenderskiej]] ([[1652]]-[[1654]]), deDe Ruyter został poproszony do wstąpienia do rozwijającej się floty jako ''subcomander''; po początkowej odmowie, że nie ma kwalifikacji do takiej pracy, deDe Ruyter spróbował swych sił pod wodzą admirała [[Maarten Tromp (admirał)|Maartena Trompa]], wygrywając [[bitwa morska pod Plymouth|bitwę pod Plymouth]]. Śmierć Trompa podczas [[Bitwa morska pod Scheveningen|bitwy pod Scheveningen]] zakończyła wojnę i deDe Ruyter odrzucił ofertę [[Johan de Witt|Johana de Witta]], by przejąć naczelne dowództwo, ponieważ uważał, że nie nadaje się do tego, a także obawiał się, że pominięcie reguły starszeństwa skonfliktuje go z [[Witte de With]] i [[Johan Evertsen|Johanem Evertsenem]] (później deDe Ruyter i deDe With stali się bliskimi przyjaciółmi). W takim przypadku nowym naczelnym dowódcą połączonej floty został pułkownik [[Jacob van Wassenaer Obdam]]. De Ruyter – po taktownej odmowie proponowanego stanowiska asystenta Obdama – pozostał w służbie w holenderskiej marynarce wojennej i później przyjął ofertę admiralicji [[Amsterdam]]u, stając się jej wiceadmirałem [[2 marca]] [[1654]]. Do miasta przeniósł się z rodziną w [[1655]].

W lipcu [[1655]] deDe Ruyter objął dowództwo ósmej [[Eskadra (marynarka wojenna)|eskadry]] z okrętem flagowym "Tijdverdrijf" i popłynął na Morze Śródziemne eskortując 55 statków kupieckich. Jego rozkazy miały chronić [[Holandia|holenderski]] handel. Spotkawszy [[Anglia|angielską]] flotę dowodzoną przez [[Robert Blake (admirał)|Roberta Blake'a]], postanowił uniknąć incydentu.

Po zniszczeniu wielu okrętów pirackich i negocjacjach umowy pokojowej z piratami z [[Sala (miasto)|Salé]], deDe Ruyter wrócił do domu w maju [[1656]].

W tym samym miesiącu holenderskie Stany Generalne, coraz bardziej obawiając się króla [[Szwecja|Szwecji]] [[Karol X Gustaw|Karola Gustawa]] i jego planów ekspansji, zdecydowały się wysłać flotę na [[Morze Bałtyckie|Bałtyk]]. Szwedzi kontrolowali ten obszar po inwazji Karola Gustawa na Polskę. De Ruyter jeszcze raz wsiadł na "Tijdverdrijf" i przybył do Sundu [[8 czerwca]]; tam oczekiwał na przybycie admirała [[Jacob van Wassenaer Obdam|Obdama]]. Gdy tylko Obdam przejął komendę, [[27 lipca]] deDe Ruyter i holenderska flota pożeglowały na ratunek oblężonemu [[Gdańsk]]owi. Miesiąc później podpisany został pokój. Przed opuszczeniem Bałtyku deDe Ruyter i inni wyżsi oficerowie ekspedycyjnej floty holenderskiej zostali przyjęci na audiencji króla [[Dania|Danii]] [[Fryderyk III Oldenburg|Fryderyka III]]. De Ruyter i król Danii w przyszłości stali się osobistymi przyjaciółmi.

Płynąc z Martyniki na północ, deDe Ruyter zdobył wiele angielskich statków oraz dostarczył zaopatrzenie do holenderskiej kolonii w [[Sint Eustatius]].

Wraz z powrotem do Holandii doszła do niego wieść, że Van Wassenaer zginął w katastrofalnej [[bitwa morska pod Lowestoft|bitwie pod Lowestoft]]. Wielu oczekiwało, że syn Trompa Cornelis przejmie naczelne dowództwo floty holenderskiej, szczególnie tak myślał sam [[Cornelis Tromp]]. Tromp był jednak nie do zaakceptowania dla regencyjnego rządu Johana de Witta, z powodu jego poparcia dla księcia Orańskiego. Po heroicznym powrocie wzrosła popularność deDe Ruytera i [[11 sierpnia]] [[1665]] jako admirał-porucznik (rangę tę posiadało jeszcze czterech innych wodzów holenderskich) został naczelnym wodzem floty holenderskiej.

Ponownie podejmując walkę na Karaibach, tym razem przeciwko Francji, deDe Ruyter przybył na [[Martynika|Martynikę]] na pokładzie swego okrętu flagowego [[De Zeven Provinciën (1665)|"Zeven Provinciën"]] [[19 lipca]] [[1674]]. Prowadził poważne siły złożone z 18 okrętów, 9 statków handlowych i 15 transportowców z 3400 żołnierzami na pokładzie. Podczas próby ataku na [[Fort-de-France|Fort Royal]], flota deDe Ruytera schroniła się przed wiatrem, pozwalając znacznie słabszym liczebnie francuskim siłom wzmocnić swoje fortyfikacje i przygotować się do obrony.

Następnego dnia świeżo umieszczone bariery powstrzymały deDe Ruytera od wpłynięcia do przystani. Nie zważając na to, holenderscy żołnierze wylądowali na brzegu bez wsparcia okrętowej artylerii i ponieśli ciężkie straty podczas próby dotarcia do francuskich fortyfikacji położonych się na szczycie stromych urwisk.

* Okręt flagowy deDe Ruytera [http://www.bataviawerf.nl/en/7provincien.html 'Siedem Prowincji'] został przebudowany w Holandii w [[Lelystad]].