Kalotypia: Różnice pomiędzy wersjami

Materiałem światłoczułym był papier nasycony azotanem srebra i - po wysuszeniu - kąpany w roztworze chlorku lub bromku sodu. Naświetlony [[negatyw]] wywołuje się w roztworze kwasu galusowego i utrwala w roztworze tiosiarczanu sodu. Następnie należy go wypłukać i wysuszyć. Dla uzyskania przezroczystości podłoża negatyw woskuje się. [[Pozytyw]] uzyskuje się przez kopiowanie na podobnie przygotowanym materiale światłoczułym. Zawartość srebra w kalotypach pozwala na uzyskanie odbitek o bogatszej tonacji niż [[CyjanotypCyjanotypia|cyjanotypy]]. Proces ten porzucono, ponieważ na przełomie XIX i XX wieku nie potrafiono skutecznie usuwać pozostałości chemii z papieru, które z czasem prowadziły do zniszczenia obrazu. Dzisiejsze bezkwasowe papiery oraz wykorzystanie utrwalacza Hypo pozwalają na uzyskanie stosunkowo trwałego obrazu. Metoda ta wymaga wykorzystania odbitek drogą stykową. Do wykonywania odbitek nadają się negatywy kontrastowe (opr. [http://www.ciemnia.net ciemnia.net - Fotografia tradycyjna)].