Teoria przejść fazowych: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
G to tzw potencjał Gibbsa, inaczej entalpia swobodna G = H - TS, gdzie H to entalpia. Energią swobodną nazywamy potencjał Helmholtza F=U- TS, gdzie U to energia |
zamiana słowa 'większej' na 'mniejszej' |
||
Linia 10:
Fenomenologiczny opis własności termodynamicznych układu rozpoczyna się zwykle od podania [[funkcjonał]]u entalpii swobodnej układu G. Postać tej [[funkcja|funkcji]] dla skomplikowanego [[układ termodynamiczny|układu termodynamicznego]] jest w teorii wynikiem uśrednienia przeprowadzonego dla skal mikroskopowych w ramach opisu układu za pomocą zespołów statystycznych. Jednak w praktyce funkcjonał G konstruuje się w oparciu o zasady [[symetria|symetrii]].
Aby podać jego jawną postać, należy wybrać zmienną dynamiczną, która będzie opisywała zachowanie się układu. W ramach teorii przejść fazowych, typowym wyborem jest tak zwany parametr porządku, który wybierany jest w taki sposób, aby w fazie o
[[Entalpia swobodna]] G jest [[funkcja ciągła|ciągłą funkcją]] parametrów w niej występujących, to jest parametru porządku, pól zewnętrznych i temperatury. Jak się jednak okazuje, w punkcie przejścia fazowego ma ona nieokreśloną [[pochodna funkcji|pochodną]], czyli sama funkcja G posiada [[punkt osobliwy]] w postaci np. ostrza. Zwykle przejścia fazowe analizuje się w funkcji temperatury, jest to jednak modelowe uproszczenie. Role parametru kontrolnego może pełnić bowiem zarówno [[temperatura]] jak [[pole magnetyczne]], [[stężenie]] składników i inne.
| |||