Jules Dumont d’Urville: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Pierwsze wyprawy: drobne merytoryczne |
→Niespodziewany koniec kariery: drobne merytoryczne |
||
Linia 25:
== Niespodziewany koniec kariery ==
Po wykonaniu zleconych zadań Dumont d'Urville wrócił - przez Hobart i wokół [[Przylądek Dobrej Nadziei|Przylądka Dobrej Nadziei]] - w listopadzie roku [[1840]] do Francji. Wkrótce został awansowany do stopnia [[kontradmirał]]a, odznaczony medalem Towarzystwa Geograficznego w [[Paryż]]u i zobowiązany do napisania sprawozdania z wyprawy antarktycznej. Praca ta, 9-tomowe dzieło pod nazwą ''"Wyprawa do Bieguna Południowego i Oceanii", (fr.: Voyage au Pôle Sud et dans l'Océanie, sur les corvettes "l'Astrolabe" et "la Zélée" (tome 1 à 9 + Atlas)'' wydana została jednak pośmiertnie w latach [[1843]]-[[1848]], bowiem w maju [[1842]] roku Jules Dumont d'Urville zginął tragicznie (wraz z żoną i synem) w katastrofie kolejowej w pobliżu Wersalu.
Wniósł wielki wkład w badania Oceanii, którą jako pierwszy podzielił na [[Melanezja|Melanezję]], [[Mikronezja|Mikronezję]] i [[Polinezja|Polinezję]]
▲Wniósł wielki wkład w badania Oceanii, którą jako pierwszy podzielił na [[Melanezja|Melanezję]], [[Mikronezja|Mikronezję]] i [[Polinezja|Polinezję]], oraz w badania wybrzeży Antarktydy. Na Wybrzeżu Adeli, gdzie zlokalizował południowy biegun magnetyczny, w roku [[1950]] powstała stała francuska stacja badawcza nazwana jego imieniem. Jego imię nosi też [[morze Dumont d’Urville’a]], fragment [[Ocean Indyjski|Oceanu Indyjskiego]].
== Bibliografia ==
| |||