PZL P.7: Różnice pomiędzy wersjami

 

== Zastosowanie bojowe ==

W chwili wybuchu wojny większość P.7a miała mocno wyeksploatowane silniki, o faktycznej mocy mniejszej niż moc deklarowana. Co gorsze - w wielu z nich (np. w 151 Eskadrze Myśliwskiej) nie wymieniono stale zacinających się km-ów Vickers na zdecydowanie lepsze wzór 33. Przestarzała konstrukcja, zużyte silniki, i zawodne uzbrojenie strzeleckie były przyczyną niewielkich szans P.7a w walce z [[Niemcy|niemieckimi]] samolotami. 1 września około godziny 17.00 większość z 9 PZL P.7a stanowiących wyposażenie [[123 Eskadra Myśliwska|123 eskadry myśliwskiej]] zostało zestrzelonych w powietrzu przez Bf 110 należące do I.(Z)/LG 1. Cztery samoloty zostały zestrzelone w powietrzu (trzech rannych pilotów ratowało się na spadochronie), a dwa uszkodzone lądowały przymusowo. Poległ dowódca Eskadry, kpt. Olszewski. Dobra zwrotność (uzyskana dzięki m.in. małemu obciążeniu powierzchni płata) i większa - w stosunku do maszyn niemieckich - wytrzymałość konstrukcji na duże przeciążenia pozwalały jednak na uzyskanie przewagi w walce kołowej z przeciwnikiem. 2 września nad [[Huta Dłutowska|Hutą Dłutowską]] kpr. pil. Jan Malinowski z [[162 Eskadra Myśliwska|162 eskadry myśliwskiej]] zestrzelił [[Messerschmitt Bf 110|Bf 110]] z I/ZG 76. 6 września kpr. pil. Zdzisław Urbańczyk zestrzelił He 111 po czym z plut. Franciszkiem Prętkiewiczem [[162 Eskadra Myśliwska|162 eskadry myśliwskiej]] uszkodzili klejonego w czasie ataku na 3 bombowce z 3 Staffel I./KG 4 koło [[Grójec|Grójca]]<ref>Dzięki ofiarności służb technicznych w samolotach 162 Eskadry wymieniono karabiny maszynowe i przeprowadzono remonty silników. Zaowocowało to wspomnianymi zestrzeleniami. </ref>. 11 września pchor. pil. Jerzy Pawlak z [[151 Eskadra Myśliwska|151 eskadry myśliwskiej]] podczas pojedynku z 2 [[Messerschmitt Bf 109|Bf 109]] z 2 Staffel I./JG 76 zestrzelił jeden z samolotów nieprzyjaciela w rejonie [[Dęblin]]a, a drugi zmusił do opuszczenia pola walki<ref>Informacja ta nie znajduje potwierdzenia w faktach. Służby techniczne III/5 Dywizjonu nie wymieniły w samolotach uzbrojenia ani nie wykonały remontu silników czy selekcję amunicji. Skutkowało to stałymi zacięciami karabinów Vickers i bakiem zestrzeleń maszyn wroga. Zob. Jerzy Pawlak "Samotne załogi". Bellona, 1992 r. </ref>.