Język hurycki: Różnice pomiędzy wersjami

'''Język hurycki''' – wymarły język używany w starożytności na obszarze [[Wyżyna Armeńska|Wyżyny Armeńskiej]] i [[Mezopotamia|Mezopotamii]], m.in. w państwie [[Mitanni]]. Należący do [[Języki huro-urartyjskie|huro-urartyjskiej]] rodziny językowej, najprawdopobniej spokrewnionej z językami [[Języki nach-dagestańskie|nach-dagestańskimi]]. Jego kaukaskiego pochodzenia domyślano się już w [[XIX]] wieku, ale dopiero od wystąpienia językoznawców - [[Georgij Klimow|Georgija Klimowa]] i [[Jan Braun|Jana Brauna]], w [[1954]], hipoteza ta została przedstawiona szerszej publiczności. Najstarszym świadectwem jest pochodząca z końca III tys. p.n.e. inskrypcja fundacyjna króla [[Tiszatal]]i z [[Urkisz]]. Oprócz niej głównym źródłem informacji na temat języka huryckiego są: tzw. ''list z Mitanni'', odkryty w [[Tell el-Amarna|El-Amarnie]] oraz zasoby archiwów w [[Hattusza|Hattuszy]]. Język hurycki był językiem [[Aglutynacyjność|aglutynacyjnym]], [[Języki polisyntetyczne|polisyntetycznym]] i [[ergatyw]]nym. Jego słownictwo miało liczne zapożyczenia z [[Język akadyjski|akadyjskiego]] i [[Język sumeryjski|sumeryjskiego]] (m.in. ''szarii'' – król, ''hikalli'' – pałac, ''tamkari'' – kupiec, ''tabali'' – kowal), co sugeruje, że [[Huryci]], zanim przybyli do Mezopotamii, byli ludem stosunkowo słabo rozwiniętym. W dostępnych nam tekstach huryckich dostrzegalne jest zróżnicowanie dialektalne. Najlepiej rozwinięte wydawały się dialekty zachodnie, prezentowane przez ''list z Mitanni'', znaleziska z [[Hattusza|Hattuszy]] oraz [[UgarytUgarit]]u.

* [[Maciej Popko]], ''Huryci'', PIW, Warszawa 1992, ISBN 83-06-02114-2.