Rdzeń reaktora jądrowego: Różnice pomiędzy wersjami

W przypadku jakiegokolwiek odstępstwa od nominalnej pracy reaktora, stosuje się do awaryjnego wyłączania reaktora pręty awaryjne. Pręty te wykonane są z materiałów silnie pochłaniających neutrony lub (w nowszych rozwiązaniach) z materiałów słabiej pochłaniających neutrony, lecz rozmieszczonych w rdzeniu w zoptymalizowany sposób. Po wsunięciu (lub najczęściej zrzuceniu z elektromagnetycznych zaczepów) prętów awaryjnych do rdzenia reaktora, ustają w nim reakcje rozczepień wymuszonych. Odrębną sprawę stanowi natomiast chłodzenie rdzenia reaktora. Awaryjne zatrzymanie reaktora nie powoduje jego natychmiastowego wychłodzenia. Zwykle po wyłączeniu moc reaktora spada po minucie czasu do 7 procent, a po godzinie do 1 procenta. W związku z tym przez okres kilku/kilkunastu godzin po wyłączeniu musi być zapewniony obieg chłodziwa. Współczesne reaktory buduje się w taki sposób by nawet w przypadku poważnych awarii w systemie chłodzenia zapewniać oddawanie ciepła poprzez systemy pomocnicze lub tzw. pasywne systemy bezpieczeństwa. W tym ostatnim przypadku konstrukcja reaktora umożliwia samowychładzanie rdzenia bez zasilania elektrycznego systemu bezpieczeństwa.

Wzrost temperatury rdzenia nie jest aż tak spektakularny – potencjalnie istnieje możliwość stopienia rdzenia i przetopienia się do warstw gruntowych, dow czegoprzypadku reaktorów starszej generacji. Doszło do doszłotego w historii cywilnej [[energetyka jądrowa|energetyki jądrowej]] dwukrotnie: w elektrowni [[Wypadek w elektrowni jądrowej Three Mile Island|Three Mile Island]] w [[1979]] (częściowe stopienie rdzenia) i w [[1986]] w elektrowni w [[Katastrofa elektrowni jądrowej w Czarnobylu|Czarnobylu]] jednakże konstrukcje reaktorów najnowszej (III) generacji wykluczają taką możliwość.