Kościół św. Michała Archanioła we Wrocławiu: Różnice pomiędzy wersjami

Około [[1120]] roku [[komes]] [[Piotr Włostowic]] ufundował w tym miejscu [[Opactwo św. Wincentego na Ołbinie|opactwo benedyktyńskie św. Wincentego]]. Zespół klasztorny jako główną swą świątynię miał kościół pod wezwaniem Marii Panny i św. Wincentego (później św. Wincentego). W roku [[1139]] benedyktyni otrzymali znajdującą się obok [[kaplica|kaplicę]] św. Michała od ówczesnego biskupa wrocławskiego i włączyli ją w swój zespół [[klasztor]]ny. Wkrótce, w II połowie [[XII wiek]]u benedyktynów zastąpili [[norbertanie]] (spór ostatecznie rozstrzygnął w [[1193]] arcybiskup gnieźnieński [[Piotr Łabędź]]), którzy znacznie rozbudowali zespół klasztorny. W [[1529]] [[protestanci|protestancka]] rada miejska – pod naciskiem królewskiego [[podskarbi]]ego, wrocławskiego wielmoży [[Heinrich Rybisch|Heinricha Rybischa]] – zdecydowała o zburzeniu klasztoru (przyczyną miało być zagrożenie miasta ze strony [[Turcy|Turków]], którzy w znajdujących się poza fortyfikacjami miejskimi murach kościelnych mogliby znaleźć schronienie; Turcy jednak skierowali się na [[Wiedeń]]), a w ciągu następnego półwiecza zbudowano tu najpierw [[kościół (budynek)|kościół]] drewniany, a potem murowany.

 

W latach [[1862]]-[[1871|71]] wybudowano kościół w obecnym kształcie według projektu [[Alexis Langer|Alexisa Langera]] w stylu akademickiego neogotyku. W czasie budowy nastąpiło zawalenie się wieży północnej – ukończono ją jako niższą. W wyniku katastrofy odsunięto Langera od prac budowlanych, a dokończenie świątyni powierzono [[Karl Lüdecke|Karlowi Lüdecke]]. Kościół był pierwszą dużą świątynią katolicką zbudowaną we Wrocławiu od czasów wcielenia miasta do [[Królestwo Pruskie|Prus]] i stanowił symbol oporu katolików przeciw [[kulturkampf]]owi.