Prawdziwy opis wypadku z panem Waldemarem: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Vinne2.bot (dyskusja | edycje) m →Opis fabuły: popr. linków do gruźlicy (daj Zn, jeśli coś popsułem) using AWB |
Vinne2.bot (dyskusja | edycje) m →Opis fabuły: popr. linków do gruźlicy (daj Zn, jeśli coś popsułem) using AWB |
||
Linia 24:
== Opis fabuły ==
[[Narrator]] prezentuje fakty z niezwykłej sprawy p. Waldemara, która wywołała publiczną dyskusję. Interesuje się on [[magnetyzm zwierzęcy|magnetyzmem]], pseudonauką, obejmującą wprowadzanie pacjenta w stany hipnotyczne przez oddziaływania magnetyczne. Jest to proces, który przekształcił i rozwinął się w kierunku hipnozy. Narrator zauważa, że podług jego wiedzy jeszcze nikt nigdy nie został wprowadzony w ów stan w momencie śmierci i jest zaciekawiony efektami magnetyzmu w odniesieniu do umierającej osoby. Rozważa on eksperyment na swoim starym przyjacielu Erneście Waldemarze, autorze, którego już wcześniej zahipnotyzował, a u którego została ostatnio zdiagnozowana [[gruźlica człowieka|gruźlica]].
Waldemar zgadza się na eksperyment i powiadamia listownie narratora, że umrze prawdopodobnie w przeciągu dwudziestu czterech godzin. Dwaj lekarze Waldemara mówią narratorowi o złej kondycji pacjenta. Po potwierdzeniu ponownie przez Waldemara, że ten chce być częścią eksperymentu, narrator powraca następnej nocy wraz z dwiema pielęgniarkami i studentem medycyny w charakterze świadków. Pacjent raz jeszcze zgadza się na udział i prosi narratora, aby ten się pośpieszył z obawy, iż ten „przeciągał to zbyt długo”. Waldemar zostaje czym prędzej zahipnotyzowany, a chwilę potem wracają dwaj lekarze i służą za dodatkowych świadków. W transie zdaje on najpierw relacje, że umiera, a następnie, że jest martwy. Narrator pozostawia go w stanie hipnozy przez siedem miesięcy, badając go każdego dnia. W tym czasie nie ma on pulsu, bicia serca i zauważalnego oddechu, jego skóra jest zimna i blada.
| |||