Lembitu: Różnice pomiędzy wersjami

Po raz pierwszy został wymieniony w kronikach w [[1211]] jako przywódca ekspedycji wojennej. Na początku [[1212]], w czasie kiedy książę Nowogrodu [[Mścisław II Udały|Mścisław Udały]] oblegał gród [[Varbola]], Lembitu napadł na [[Psków]], spustoszył miasto, a także jego okolice i z łupami wojennymi wrócił do swych siedzib. Dalsze działania wojenne przerwała epidemia dżumy. Po niszczycielsko-rabunkowym najeździe Niemców na [[Laane]] i północną część Sakala w [[1215]], siły niemieckie skoncentrowały się nad grodem [[Leole]] (obecnie [[Lohavere]]), bronionym przez Lembitu. W trzecim dniu oblężenia Niemcom udało się podpalić gród. Obrońcy zostali zdani na łaskę zwycięzców. Lembitu i inni starsi Sakala zostali wzięci do niewoli i zwolnieni dopiero po oddaniu swoich synów na zakładników. Kiedy w lutym [[1217]] oddziały ruskie wkroczyły do niemieckich posiadłości w Estonii, Lembitu zawarł z nimi sojusz i zaczął zbierać ochotników napływających do Sakala z zachodnich i południowych ziem Estonii, grabionych przez Niemców. Według ''Kroniki'' Henryka Łotewskiego w obozie nad rzeczką Pala (obecnie [[Navesi]]) pod komendą Lembitu zebrało się ok. 6 tysięcy wojowników, oczekujących na przybycie sprzymierzeńców z Rusi.

 

 

=== Bibliografia ===