Miareczkowanie: Różnice pomiędzy wersjami

 

Metody analizy miareczkowej (analizy ilościowej) polegają na oznaczeniu składnika w roztworze badanym za pomocą roztworu odczynnika (titranta) o znanym stężeniu, czyli mianie, odmierzonego dokładnie za pomocą biurety. Operację dodawania roztworu titranta z biurety do naczynia z roztworem analitu (miareczkowanym) nazywa się miareczkowaniem. Roztwory odczynników o znanym stężeniu (mianie) używane do miareczkowania nazywa się roztworami mianowanymi. Stężenia roztworów mianowanych wyraża się molowością (mol/L)

W metodach miareczkowych wykorzystuje się reakcje chemiczne :

a)które przebiegają stechiometrycznie (ilościowo)

c)których punkt równoważnikowy można dokładnie wyznaczyć

d)w których biorą udział związki chemiczne tworząceroztwory trwałe w warunkach miareczkowania.

Metodami miareczkowymi, w zależności od stężenia titranta i wielkości stosowanej biurety, można oznaczać różne zawartości oznaczanych substancji. Metodami miareczkowymi umożliwiają w sprzyjających warunkach oznaczanie z dużą dokładnością (z błędem 0,1-0,2%), ustępują jednak nieco pod tym względem metodom wagowym. Dokładność metod miareczkowych zależy w dużym stopniu od dokładności nastawienia miana titranta. Podczas ważenia na wadze analitycznej możliwy do popełnienia błąd jest niewielki w porównaniu z błędami, jakie można popełnić przy odczytywaniu poziomu cieczy w biurecie, przy pipetowaniu i określaniu współmierności naczyń miarowych. Metody miareczkowe przewyższają metody wagowe szybkością wykonania, zwłaszcza wtedy, gdy w momencie oznaczania danej substancji dysponuje się gotowym titrantem.