Ikonografia: Różnice pomiędzy wersjami

'''IKONOGRAFIA''' [gr.], dziedzina badań historii sztuki, której zadaniem jest opis i interpretacja elementów treściowych i symbol. w dziełach sztuki; termin użyty w piśmiennictwie gr. jako eikonographia na oznaczenie przedstawienia obrazowego. W literaturze o sztuce występowała sporadycznie dopiero od 2 poł. XVII w., ikonografia oznaczała wówczas gł. opatrzony biogr. wyjaśnieniami zbiór portretów wybitnych osób ze starożytności oraz współcz.; jednocześnie, od pocz. XVI w., łac. termin icones określał wyobrażenia scen z życia Jezusa i świętych. Dopiero w XIX w. wszedł w powszechne użycie termin ikonografia, mający 3 odrębne, jednocześnie rozwijające się działy: ikonografię portretową, sakralną i przyrodniczą. W 1 poł. XIX w., w związku z żywym zainteresowaniem sztuką średniow., zaczęły się ukazywać pierwsze podręczniki ikonograficzne — nauki o tematach występujących w sztuce. W 1 30-leciu XX w. ikonografia stała się metodą, która łącząc analizę stylu z analizą ikonograf., wyjaśnia symbol. i alegor. przedstawienia sztuki dawnej; teoret. podstawy takiej metodzie badawczej dał E. Panofsky, który wyróżnił najgłębszą interpretację treściową dzieła sztuki; jest to tzw. interpretacja ikonologiczna, której celem jest wykrycie treści dzieła sztuki jako zjawiska hist. odzwierciedlającego sytuację polit., społ., ideol. i artyst.; wg Panofskiego ikonologię należy pojmować jako ikonologię interpretującą. Także nauka pomocnicza historii.

'''Zobacz też'''