Kiła: Różnice pomiędzy wersjami

Inne antybiotyki stosowane w leczeniu kiły to: [[doksycyklina]], [[erytromycyna]], [[azytromycyna]] i [[ceftriakson]]<ref>[http://who.int WHO Guidelines for the Management of Sexually Transmited Infections.]</ref>. Potwierdzone są jednak przypadki, w których (być może ze względu na nie utrzymywanie reżimu przyjmowania leku przez pacjenta) leczenie to okazuje się nieskuteczne<ref>http://www.termedia.pl/Czasopismo/Przeglad_Dermatologiczny-56/Streszczenie-17003</ref>, należy też podkreślić, że w kile przebiegającej z możliwością zajęcia układu nerwowego - kiła drugorzędowa z wysokimi odczynami serologicznymi, kiła późna, kiła trzeciorzędowa - złotym standardem jest hospitalizacja pacjenta i diagnostyka [[płyn mózgowo-rdzeniowy|płynu mózgowo - rdzeniowego]]. Jeśli badanie potwierdzi penetrację do układu nerwowego manifestującą się w analizie diagnostycznej płynu mózgowo-rdzeniowego, leczenie jest dostosowywane do stanu chorego. Należy nadmienić, że pacjenci zakażeni jednocześnie [[wirus HIV|wirusem HIV]] we wczesnym etapie kiły leczeni są jak pacjenci HIV seronegatywni, u których choroba przebiega z zajęciem [[OUN]]. Jeśli pacjenci ci znajdują się w późniejszych stadiach choroby ich leczenie jest kwestią podlegającą indywidualnym zaleceniom, jak i pogłębionej diagnostyce. Schematy leczenia kiły mogą się od siebie różnić i są zależne od polityki epidemiologicznej poszczególnych państw. Amerykańskie standardy kładą nacisk na leczenie jednorazową dawką penicyliny benzatynowej jeśli zakażenie mieści się w obrębie kiły pierwszo- bądź drugorzędowej. Te same standardy zakładają, że u pacjentów z HIV stosowanie dodatkowych dawek penicyliny może nie przynieść większej korzyści, te same źródła podkreślają jednak, że do potwierdzenia tego założenia brakować może dokładnych danych medycznych.<ref>http://www.cdc.gov/std/treatment/2010/genital-ulcers.htm#syphilis</ref> . Polskie standardy podchodzą z rezerwą do stosowania penicyliny benzatynowej i dają pierwszeństwo leczeniu penicyliną prokainową i krystaliczną. Wynika to prawdopodobnie z faktu, iż: [[farmakokinetyka]], a w szczególności spadek jej stężenia w organizmie, penicyliny benzatynowej mogą wpływać na skuteczność eliminacji czynnika zakaźnego. Penicylinę benzatynową podaję się bowiem w odstępach tygodniowych - najczęściej trzy dawki - zawsze domięśniowo. W przerwie pomiędzy poszczególnymi dawkami jej skuteczność spada. Podawanie penicyliny prokainowej wiąże się z codziennymi wizytami w gabinecie zabiegowym przez okres od 14 do 20 dni. Jednakże ta metoda pozwala na utrzymanie względnie wysokiego poziomu substancji aktywnej, a tym samym jej silne działanie przez większość doby co może mieć znaczenie kliniczne - szczególnie u osób z osłabioną odpornością lub HIV. Łączne podawanie penicyliny prokainowej i [[probenecyd|probenecydu]] może znacznie wpływać na utrzymywanie się wysokich stężęń substancji terapeutycznej w organizmie pacjenta, gdyż probenecyd hamuje wydalanie penicyliny z moczem (działanie ujemnie sekrecyjne probenecydu) i tym samym zwiększa jej skuteczność co może istotnie wpływać na efektywność leczenia. W przypadkach kiedy odczyny serologiczne sugerują dość masywną infekcję lub (i) pacjent jest w drugim bądź trzecim stadium choroby zachodzi podejrzenie zajęcia OUN przez [[Krętek blady|krętka bladego]] - do zajęcia może zajść na każdym etapie rozwoju infekcji. Jeśli badanie płynu mózgowo-rdzeniowego potwierdzi penetracje do OUN schemat leczenia ulega zintensyfikowaniu - pacjent z reguły powinien być hospitalizowany przez okres ok. 11 dni w ciągu których przyjmować powinien 4 wlewy dożylne penicyliny krystalicznej na dobę. Po zakonczeniu pobytu w szpitalu zalecane jest podawanie penicyliny prokainowej w warunkach ambulatoryjnych raz na dobę przez ok. 20 dni. Stosowanie terapii doustnymi antybiotykami jako terapii zastępujacej leczenie penicyliną prokainową jest wysoce dyskusyjne i nie jest leczeniem z wyboru, głównie ze względu na ryzyko nawrotu choroby.