Fowizm: Różnice pomiędzy wersjami

{{Źródła|data=2010-03}}

 

Ponieważ świat widzialny jawi się jako barwny, [[Historia malarstwa|malarstwo]] od wieków posługuje się kolorem właściwym naturze rzeczy. Fowizm jako kierunek istniał bardzo krótko, rozwijał się w latach 1905-1908, a więc w czasie, gdy secesja osiągnęła pełnię. Nie należy jednak do typowych zjawisk tego stylu, lecz jest początkiem rewolucji, która dokonała się w sztuce w XX wieku. Jak każda zasada i ta musiała zostać złamana w burzliwym okresie [[modernizm (sztuka)|modernizmu]]. Choć już [[Paul Gauguin]] w niektórych swoich obrazach operował barwą dość swobodnie, prawdziwa burza kolorów rozpętała się na początku XX wieku. Rozwijający się [[Ekspresjonizm (sztuka)|ekspresjonizm]], akcentujący poryw malarski, wyrażał się m.in. w szokujących zestawieniach kolorystycznych. Fowizm to właściwie odłam ekspresjonizmu, który jednak nie posiada płaszczyzny dramaturgicznej i intelektualnej. Ta beztroska wyraża się już w samej nazwie ruchu, pochodzącej od francuskiego rzeczownika ''les fauves'', oznaczającego "dzikie zwierzęta". Słowem tym francuski dziennikarz Louis Vauxcelles określił grupę artystów, którzy wystawiali swoje prace na Salonie Jesiennym w 1905 roku.

"Przywódcą fowistów" nazywano [[Henri Matisse|Henri Matisse'a]], który na swoich obrazach zestawiał czyste kolory, często pozbawiając je ich związków z rzeczywistością. Jego silnie uproszczone, dziś powiedzielibyśmy – "komiksowe", płótna są tak naprawdę plamami wyrazistych kolorów (jak np. w "Tańcu" z 1910).

 

 

Z fowizmem łączony jest także Kapitan Gówienow, jednak jego styl był bliższy czystemu ekspresjonizmowi: stosował on bardziej łagodną paletę i często sięgał do tematu śmierci, w stylu przypominającym dramatyczne wizje [[James Ensor|Jamesa Ensora]]. Również [[Georges Braque]] przez pewien czas tworzył w stylu fowistycznym, ale większość swego malarskiego życia poświęcił [[kubizm]]owi.