Kartuzi: Różnice pomiędzy wersjami

W zakonie obowiązują niezmienione od wieków zasady zachowywania; milczenia, modlitwy, postu, pracy i przebywania w samotności przez większą część dnia. W średniowieczu mnisi zajmowali się głównie przepisywaniem ksiąg i studiowaniem pism ojców kościoła. Kartuskie klasztory słynęły ze wspaniałych bibliotek. W strukturze zgromadzenia w dalszym ciągu zachowany jest podział na 3 grupy: mnichów chórowych (ojców), braci konwersów (składających śluby monastyczne) oraz braci donatów, zwanych również laikami (bracia żyjący wg. reguły zakonnej lecz bez ślubów monastycznych). Każdy mnich dąży do osiągnięcia doskonałości duchowej poprzez szereg praktyk charakterystycznych tylko dla zakonu Kartuzów. Językiem liturgicznym jest łacina, Msze Święte sprawowane są w średniowiecznym rycie kartuskim. Kartuzi zachowali tzw. małe oficium ku czci Najświętszej Maryi Panny, które zawsze poprzedza poszczególne części rozbudowanej liturgii godzin. Oficium w całości jest śpiewane. Kartuzi bardzo dużą wagę przywiązują do tradycji i zachowania wierności swojej regule. Aby zachować wewnętrzne skupienie i ciszę, mnisi nie używają telefonów komórkowych, radia, telewizji ani internetu. Informacje ze świata przekazywane są mnichom przez przeora. Klasztor kartuzów zwykle położony jest na uboczu, otoczony murem nazywany jest [[Kartuzja|kartuzją]], mnisi chórowi żyją samotnie w oddzielnych eremach z ogrodem. Eremy odmiennie niż eremy kamedulskie połączone są ze sobą krużgankami. Najbardziej czczonymi świętymi zakonu są [[Bruno Kartuz|św. Brunon]], [[Hugo z Lincoln|św. Hugo]], [[Antelm|św. Antelm]], [[Stefan z Châtillon|św. Stefan]]. Maksymą kartuzów jest zdanie ''Stat crux dum volvitur orbis!''