Przeimitowanie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
poprawna forma liczby mnogiej słowa "msza" |
Uściślenie terminu |
||
Linia 1:
'''Przeimitowanie''' ('''imitacja syntaktyczna''') – rodzaj [[technika kompozytorska|techniki kompozytorskiej]] stosowanej na gruncie [[polifonia|polifonii]] [[muzyka renesansu|renesansowej]] polegającej na pojawieniu się frazy imitacyjnej we wszystkich głosach kompozycji polifonicznej. Gatunkami renesansowymi,
Inną nazwą techniki przeimitowanej jest francuskie określenie ""imitacja syntaktyczna", która zwraca uwagę na relacje frazy imitacyjnej z przynależnej jej tekstem. Każdy wyodrębniony odcinek tekstu miał własną frazę, która była imitowana (pojawiała się) we wszystkich głosach utworu.
Technika przeimitowana miała duży wpływ na budowę utworów renesansowych, które odznaczały się płynnością przebiegu muzycznego. Brak wyraźnych wcięć formalnych spowodowany był nachodzeniem na siebie poszczególnych fraz tekstowo-imitacyjnych.
Nazwę "przeimitowanie" wprowadził niemiecki teoretyk [[Hugo Riemann]], uważając za jego twórcę [[Johannes Ockeghem|Johannesa Ockeghema]]. Obecnie przyjmuje się, że przeimitowanie rozpowszechniło się dopiero za czasów [[Josquin des Pres|Josquina des Pres]], a dojrzałą formę otrzymało u [[Nicolas Gombert|Nicolasa Gomberta]]. Gatunkami, w których przeimitowanie odegrało szczególną rolę, były [[motet]] oraz [[msza (muzyka)|msze]].▼
▲Nazwę "przeimitowanie" wprowadził niemiecki teoretyk [[Hugo Riemann]], uważając za jego twórcę [[Johannes Ockeghem|Johannesa Ockeghema]]. Obecnie przyjmuje się, że przeimitowanie rozpowszechniło się dopiero za czasów [[Josquin des Pres|Josquina des Pres]], a dojrzałą formę otrzymało u [[Nicolas Gombert|Nicolasa Gomberta]].
Stopniowe ograniczanie tematów poddawanych imitacji doprowadziło w konsekwencji do powstania formy [[fuga (muzyka)|fugi]].
| |||