Pancerze reaktywne przybierają zazwyczaj postać prostopadłościanów z metalu, wypełnionych materiałem wybuchowym umieszczonym pomiędzy metalowymi płytami tworzącymi reaktywną "kostkę". W przypadku trafienia pocisku dochodzi do [[eksplozja|eksplozji]], która przemieszcza górną płytę prostopadłościanu i produkty spalania na drogę penetrującego pancerz reaktywny pocisku. Strumień kumulacyjny pocisku kumulacyjnego może ulec znacznemu rozproszeniu. Eksplozja komórki pancerza reaktywnego bywa skuteczną osłoną przed zwykłymi [[pocisk przeciwpancerny|pociskami przeciwpancernymi]]. Pancerze ERA najlepiej sprawują się kiedy uderzenie pocisku w komórkę reaktywną następuje pod kątem ok. 60 stopni.
Wraz z rozwojem broni przeciwpancernej zmieniały się także pancerze ERA. Przeciw tandemowym pociskom kumulacyjnym stosuje się wielowarstwowe pancerze reaktywne.
Pancerze reaktywne wczesnych generacji stanowiły niewielką osłonę przeciw [[pocisk podkalibrowy|pociskom podkalibrowym]]. W połowie lat 80. w ZSRR powstały pancerze reaktywne określane jako osłony reaktywne II generacji. W odróżnieniu od wczesnych komórek ERA pancerze te są skuteczne przeciw pociskom podkalibrowym, znacznie redukując ich przebijalność.
