Giuseppina Strepponi: Różnice pomiędzy wersjami

Debiutowała w roku 1834, by już rok później odnosić sukcesy w [[Triest|Trieście]], a potem nie tylko w rodzinnych Włoszech ([[Wenecja]], [[Florencja]], [[Rzym]]), ale także na scenie [[Kärntnertorteater]] w [[Wiedeń|Wiedniu]]. W 1839 r. przybyła do [[Mediolan]]u, gdzie związała się z [[Bartolomeo Merelli|Bartolomeem Merellim]], ówczesnym dyrektorem [[La Scala|La Scali]]. W tym samym roku poznała [[Giuseppe Verdi]]ego, który wystawiał tu swoją pierwszą operę – ''[[Oberto, Conte di San Bonifacio]]''; ułatwiła mu kontakty z dyrekcją i stała się jego pierwszą [[primadonna|primadonną]] (Leonora). W 1840 roku zmarła pierwsza żona kompozytora, [[Margherita Barezzi]]. W tym samym czasie porażką zakończyło się wystawienie opery Verdiego, ''[[Dzień panowania]]'' (''Un giorno di regno, ossia il finto Stanislao''). Mimo to Strepponi wzięła udział w premierze jego kolejnej opery – ''[[Nabucco|Nabuchodonozor]]''; zaśpiewała partię Abigail. Opera odniosła tym razem olbrzymi sukces, a ''[[Va, pensiero]]'' (chór) stał się nieformalnym hymnem zjednoczenia Włoch.

W 1847 roku, podczas swojej podróży do [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]], Verdi odwiedził także [[Paryż]] i odnowił swoje kontakty ze śpiewaczką. Na jego prośbę zrezygnowała ona z dalszej kariery (1849), by związać się z kompozytorem na stałe. Giuseppina miała wówczas za sobą dwa związki, z Merellim i [[tenor]]em [[Napoleone Moriani|Napoleonem Morianim]], i była matką dwojga dzieci. Verdi i Giuseppina małżeństwo zawarli 19 sierpnia 1859, r. w Collognes-sous-Saléves pod [[Genewa|Genewą]]. Ślubu udzielił im proboszcz Nôtre Dame z Genewy, ks. Gaspard Marmillot. Ich związek początkowo spotkał się z niezrozumieniem drobnomieszczańskich mieszkańców Busseto, skąd pochodził Verdi, ale okazał się silny i trwały – przetrwał prawie pół wieku. Kompozytor zwracał się do żony pieszczotliwym zdrobnieniem Peppina.

26 lutego 1901 odbyło się w Mediolanie uroczyste przeniesienie ciał Giuseppiny i Giuseppe Verdiego z cmentarza, na którym wcześniej spoczęli, do grobowca przygotowanego w kaplicy [[Casa di Riposo per Musicisti]] – domu spokojnej starości dla muzyków, ufundowanego przez kompozytora. W uroczystości wzięli udział członkowie włoskiej rodziny królewskiej oraz posłowie Włoch, Francji, Niemiec i Austrii. Wielki, liczący 900. członków, chór wykonał pod batutą [[Arturo Toscanini]]ego ''Va, pensiero'' z opery ''Nabucco'' – pieśń, która wpłynęła nie tylko na [[zjednoczenie Włoch]], ale także na związek kompozytora i jego primadonny.