Georges Danton: Różnice pomiędzy wersjami

Wiosną 1792 należał do zwolenników wojny, a wkroczenie do Francji armii [[Królestwo Prus|pruskiej]] pozwoliło mu dostać się na szczyt władzy. Kazał zamordować dowódcę [[Gwardia Narodowa (Francja)|Gwardii Narodowej]] [[markiz]]a de Mandata i był głównym inspiratorem [[10 sierpnia 1792|szturmu motłochu na Tuileries]]. Od 11 sierpnia do 11 października 1792 minister sprawiedliwości, w Tymczasowej Radzie Wykonawczej, latem i jesienią 1792 był faktycznym szefem rządu. Do legendy przeszły jego słowa wypowiedziane w przeddzień wybuchu [[Rewolucja francuska#Wojna Francji z koalicją|I wojny koalicyjnej]] [[2 września]] 1792: „Do zwycięstwa trzeba nam odwagi, odwagi i jeszcze raz odwagi”. W Konwencie, gdzie zajmował się głównie obroną narodową i polityką zagraniczną, zasiadał na ławach ''góry''. Głosował za karą śmierci dla [[Ludwik XVI|Ludwika XVI]].

 

 

Od kwietnia do lipca [[1793]] kierował - bez specjalnych osiągnięć - [[Komitet Ocalenia Publicznego|Komitetem Ocalenia Publicznego]]. Wysunął propozycję wytyczenia naturalnych granic Francji, starał się rozbić koalicję przez zawieranie odrębnych traktatów pokojowych i prowadził tajne rokowania w [[Berlin]]ie, [[Londyn]]ie i [[Turyn]]ie. Pragnął porozumienia z [[żyrondyści|żyrondystami]], które nie doszło do skutku. Początkowo, jako inicjator powstania [[Trybunał Rewolucyjny|Trybunału Rewolucyjnego]], zwalczał kontrrewolucję i [[Wściekli|Wściekłych]]. Potem, będąc przywódcą umiarkowanej frakcji jakobinów, atakował też (od grudnia 1793) [[Maximilien de Robespierre|robespierrystów]] i ich politykę terroru, lecz w marcu 1794 opowiedział się za likwidacją [[hebertyści|hebertystów]]. Jego ataki przeciw kontrrewolucji nie przeszkadzały mu jednak kontaktować się z jej przedstawicielami (łączyły go dość bliskie, nie wyjaśnione stosunki polityczne z [[Charles François Dumouriez]]em).